Við hérna á Huxasetrinu eigum góða vinkonu sem á Sfinx kött sem heitir Íkarus. Sfinx kettir eru þessar hárlausu, stórundalegu skepnur sem hafa verið að öðlast auknar vinsældir núna undanfarið meðal kattavina. Það bar til á heimili vinkonu okkar núna um daginn, að henni varð það á að stíga óvart á framfótinn á Íkarusi. Þann hægri nánar tiltekið. Kötturinn bar sig alveg skelfilega ílla, haltraði um á þrem fótum og ef hann langaði í eitthvað þá kom hann með hægri loppuna á lofti og horfði ásakandi augum á matmóður sína. Og hún blessunin var svo viss um að dýrið væri stórslasað, (þó læknisskoðun hefði ekki sýnt það), að hún dekraði köttinn á alla lund. Íkarus er með dýran smekk og humar, rjómi, paté og camenbert ostur eru ofarlega á óskalista hans yfir daglegt fæði. Hann gekk því á lagið og kom haltrandi með loppuna á lofti til að fá eitthvað af þessu góðgæti sem hann annars fékk bara endrum og sinnum. Gekk þetta svo fram í heila viku að kisi lifði eins og kóngur og sektarkennd vinkonu vorrar var sá gnægtarbrunnur sem hann sótti í.
Alveg þar til að einn morguninn að hann klikkaði á grundvallaratriði og kom haltrandi með vinstri loppuna á lofti...
Íkarus fær núna Euroshopper blautmat í hvert mál og vatn með.
Elsku kisuræfillinn, það er nú lágmark að gefa allsberum ketti gott að éta, elsku skinnið.
Mikið trúi ég einmitt einhverjum svona köttum til að gera þetta, en að flaska á svona smáatriðum...
Sniðugt að rækta hárlausa ketti. Þá sleppur maður sjálfsagt við að svíða þá eða hamfletta - sem getur verið bölvað maus. Bara smella sinnepsgljáanum á og skella þeim í ofninn (sleikir græðgislega útum)