Í lítilli íbúð á Grettisgötunni býr Sigrún Hjálmarsdóttir húsmóðir og óféti. Sigrún tilheyrir hópi þeirra einstaklinga sem ekkert gott mega sjá án þess að finna hjá sér óseðjandi hvöt til að skemma það fyrir öllum hinum.

Klukkan var hálf sex á aðfangadagskvöld og Sigrún var að gera sig tilbúna fyrir fjölskylduboðið sem að þessu sinni yrði haldið hjá dóttur hennar. Öll fjölskyldan yrði þar samankomin og maturinn átti að byrja klukkan sex. Sigrún átti langt í land með að vera tilbúin og hló innra með sér vitandi það að þau myndu ekki byrja að borða án hennar og allt jólahaldið myndi raskast.

Sigrún átti aðeins þessa eina dóttur og þoldi hana ekki. Hún var eitthvað svo hjartahlý og aumingjagóð. Í rauninni hafði Sigrún aldrei ætlað að eignast barn enda voru þau subbuleg, þessi dóttir hennar var bara afleiðing eins af hennar stærri hrekkjum. Það var nefnilega þannig að Sigrún hafði verið einstaklega falleg stúlka á sínum yngri árum og ákvað snemma að verða lesbía til að skaprauna öllum karlmönnunum í litla sjávarþorpinu sem hún ólst upp í.
Hún kynntist ljúfri og góðri konu sem var einstaklega barngóð og saman ætluðu þær að stofna litla fjölskyldu og vera hamingjusamar. Þær sannfærðu unga prestsoninn sem seinna ætlað að feta í fótspor föður síns til að leggja til sæðið. Það var auðvelt þar sem Sigrún hellti hann fullan og hótaði honum að hún myndi ljúga upp á hann nauðgun ef hann myndi ekki þýðast henni. Hún lofaði prestsyninum að enginn myndi vita faðernið.
Þegar litla stúlkan kom svo í heiminn stakk Sigrún af til Reykjavíkur ein og fór að krefja prestsoninn um meðlög. Prestsonurinn neyddist til að hætta í guðfræðinni og fá sér vinnu í kaupfélaginu til að geta borgað meðlögin og hin ýmsu gjöld sem Sigrún krafði hann um bréflega svo hún myndi ekki ljóstra upp faðerninu og sverta æru prestfjölskyldunnar.
Sigrún hafði nú reyndar margoft ætlað að gefa þessa dóttur sína frá sér til ættleiðingar en alltaf hætt snögglega við þegar vonir væntanlegra fósturforeldra sem þráðu litla krílið svo heitt, voru í hámarki.

***
Sigrún var loksins kominn í jólaboðið, einum og hálfum tíma of seint. Hennar til mikillar undrunar hafði borðhaldið byrjað enda voru ættingjarnir farnir að þekkja hennar skítlega eðli. Sigrún var fljót að hugsa og bregðast við og hófst handa við að gráta og kjökra og reyna að vekja upp samviskubit hjá veislugestum. Ó þvílíkt leikrit sem hún setti þarna upp í stofunni. Henni tókst auðveldlega til og brátt skömmuðust allir sín í hausinn á sér fyrir að byrja án hennar. Sigrún trompaði leikþáttinn með því að læsa sig inná klósetti og neita að koma út. Hún kom svo ekki út fyrr en allur jólamaturinn var orðinn alveg ískaldur á diskum gestanna sem árángurslaust hefðu reynt að fá hana útúr sjálfskipaðri klósettprísund sinni.
Nú var gaman hjá minni.

Þar sem söguhetjan okkar sat við matarborðið stuttu seinna og minntist lúmsk en beinskeytt á það hvað ísinn væri eitthvað klénn tókst henni líka að luma að athugasemd til dótturdóttur sinnar sem var að ná sér eftir átröskun að hún mætti nú varla við því að fá sér smá ís. Litla stúlkan grét inni í sér en þeirri gömlu var skemmt. Eftir ísinn dró hún dótturson sinn sem var 12 ára gamall á eintal og náði að brjóta hann niður með því að hamra stöðugt á þvi hve ræfilslegur hann væri og hvort hann væri viss um að vera bara ekki stelpa.

Nú var komið að jólapökkunum og þeirri gleði sem því fylgir. Sigrún gaf bara mjúka pakka og var einstaklega nösk á að finna ósmekklegar og ljótar flíkur. Svo laug hún og faldi öll ummerki um hvar þær voru keyptar svo næstum ómögulegt reyndist að skipta þeim. Sigrún skaut athugasemdum jafn beittum og hníf, í hvert sinn sem pakki var opnaður og tókst nánast alltaf að svipta gjöfinni þeim gleðiljóma sem hún annars hefði fært.
Mikið hafði Sigrún skemmt sér vel í þessu jólaboði. Eyðileggingin var algjör, börn höfðu brotið sjálfstraust og fullorðnir voru gráti næst.

En stundum getur vont hitt vondan…

Þegar jólaboðinu lauk og það fyrr en stóð til í upphafi og Sigrún var að fara í kápuna sína, kom eitt barnabarnið hennar sem á einhvern furðulegan hátt hafði sloppið við íllmennsku ömmu sinnar, að kveðja hana. Hann kyssti ömmu sína á kinnina og sagði með sinni barnslegu einlægni:

,,Það er vont að kyssa þig bless, þú ert svo krumpuð og ljót og með skegg eins og pabbi”.

Sigrún, meistari svívirðunnar. Drottning hins andlega sársauka, varð orðlaus.
Djöfulsins ósvífni í barninu. Nú varð Sigrún alveg brjáluð. Hún öskraði ókvæðisorð þarna í forstofunni og rauk út í fússi, alveg tryllt af bræði!

Í tröppunum flaug hún á hausinn í hálkunni og tvílærbrotnaði.

Varð þá einum öldruðum frænda að orði:

,,Nú er ég sannfærður, það er til guð.”