Ég er ekki orđinn nógu fćr ennţá en reyni samt.
Ef eitthvađ misjafnt ég hef sagt,
afsakiđ mig núna.
Ég skildi ei hvađ á var lagt,
og efa fyllti trúna.
Enginn veit hvort orđahríđ,
einhvern sćri´ á hjarta.
Spara´ of margir brosin blíđ,
er bćta´ og vinir skarta.
Oft var hönd mín alltof snögg,
upp ađ jafna biliđ.
Aftur snéru öll mín högg,
og átti ţađ ég skiliđ.
Í markmiđ núna ađeins eitt,
allur fer minn máttur.
Ţó geti´ ég liđnu lítiđ breytt,
lifađ get ég sáttur
Ţađ er gott ađ ţú veist betur núna. Ţađ er kannski bara sérviska í mér Ég nota yfirleitt EK í stađin fyrir ÉG ţv´mér finnst É stuđla frekar međ jođi. Glćsilegt hjá ţér.
Ljómandi gott hjá ţér. (Ein ábending, af ţví ađ ég held ţú notir viđkomandi orđaröđ af ótta viđ ofstuđlun: "... og átti ţađ ég skiliđ." "...og átti ég ţađ skiliđ." myndi ekki ofstuđla ţar sem é-iđ telst sem jođ-stuđull en ekki sérhljóđastuđull. Eins og Offari nefnir ţá nota menn "eg" eđa "ek" í stađ "ég" til ađ fá sérhljóđastuđul, en ţađ er ţó ekki mikiđ sett út á "ég"-iđ.)