Mig - Ţig - Sig<br /> <br /> Falliđ litla ţágu<br /> <br /> Notum ţađ rétt og viđ rétt tćkifćri ef vér ţekkjum nćgjanlega vel til.
Ćtli ţađ leynist ekki einhverstađar dévađur ţágufallsjúkur rćfill á salerninu mígandi í "sér" eins og hún mun sjálfasagt reyna ađ halda fram og aftur og út um allt í eitt skipti fyrir öll enda verđur ekki viđ neitt ráđiđ sem röngum manni um kennir hvađan í einu og hverri á sömu stundu sem og sá sem sú sagđi sjást aldrei fyrir, fyrir sín afglöp og eymingja hrumlegu fölleitu skjöl.
Nei takk, ekki mig, ţakka ykkur fyrir, svona gengur ekki lengur og svo semja rćfils tuskurnar viđ sjálfa "sér" í sífellu eftir ađ hafa miklast í eigin mykju um mánađa skeiđ, bara til ţess eins ađ vekja á sér athygli.
Passi sig enginn á eigin aumingja skap má búast viđ ađ Vođinn verđi vís hvađ og hverju, hvenćr einginn veit međ vissu, en vissulega verđur Vođinn vís. Vođlaegur yrđi Vođinn víst vćri hann ekki stundvís. svo sjá ţei sjálfa sig í "sér" ţó sögnin hafi ekkert međ ţjónkun ađ gera. Svo halda ţeir ađ ţeir geti talađ og malađ og muldrađ og tuldrađ. Skárra vćri ţađ nú.
Menn sem ekkert gera nema ađ tala um ţađ hvađ ţeir hafi gert mikiđ, munu ţeir einhverntíman gera einhvern skapađn hlut nema ađ mismćla "sér"*
Ég hygg eigi, af ávöxtunum ţekkjum vér aldinviđinn, sem er aldinn og hefur aliđ líf af sér um háa herrans tíđ, ó sei sei jú.
Ekki sens sjúklingar sem geta ekki skollast til ađ skrifa rétt - skrifa rangt.