VII. bindið í þessum einstaka flokki
Hann velti bátnum fyrir sér, dáðist af ávölum línum hans, litfegurð og þessari einstöku sérkennilegu lykt. Hann lagði hann að vörum sér og saug hann fyrst eins og svangur hvítvoðungur geirvörtu móður sinnar. Síðan þrýsti hann honum öllum ofurvarlega, innfyrir á milli í altumlykjandi tanngarðanna og upp á hábungu rakrar og titrandi tungunnar. Örlög hans voru ráðin.
Mér finnst ekkert varið í báta, nema til að sigla á þeim.
En mig langar að vita hvort r-ið í miðri raunarstund eigi að vera þarna og það sé raunalegt að borða bátinn sinn, eða hvort það hafi slæðast þangað óvart og það reyni á hreystimennið.