Stöðubrotastúlkan mín
stikar upp Laugaveginn.
Kannski ég nái að kveikja þrá í dag?

Stóð hún ein við stöðumælinn.
Stygg hún var, og nokkuð fælin.
Hún eflaust hefur allt of mikinn æsinginn séð.
Varlega, ég vildi nálgast.
Var sem hjartað myndi sálgast.
Ég upp að henni arkaði sem örlítið peð.

Stöðubrotastúlkan mín
starði á mig furðuslegin
er fullan af þrá hún fékk að sjá minn brag.

Fljótlega hún fór að glotta.
Fór mig svo að hæða og spotta.
Ég gjarnan vildi að gangstéttin hún gleypti mig fljótt.
Hljóp ég burt á harðaspani.
Held að það sé orðinn vani
að flýja eins og fætur toga frá henni skjótt.

Stöðubrotastúlkan mín
stendur við mælinn fegin.
Henni að ná, ég ei hef á því lag.