Pćlingar sumarsins
Onúr trjánum apakríli skaust
og á gróđursléttum fór ađ veiđa.
Af ţví brölti hćtta mikil hlaust
hausinn vildu ljón af kappa sneyđa.
Veiđidýrin varast gátu hann,
međ vindáttinni barst ţeim sterkur fnykur.
Á lyktina og sérhvert rándýr rann,
reyndust nú á lofti dökkar blikur.
Vandamáliđ varđ hann í ađ spá,
var ađ eyđa honum fjárans skollinn.
Hugsun sem í hređjum áđur lá
hóf sig nú á loft og fór í kollinn.
Já, eitthvađ fann hann ofan viđ sinn lók:
„Ég ćtti kannski hreinlćti ađ reyna?“
Ţróun mannsins ţar međ flugiđ tók,
ţegar hann sig loksins fór ađ skeina.