Ég hef nú ekki stađiđ mig alveg nógu vel sem hirđkrútt, en ćtla ađ reyna ađ bćta ađeins úr ţví hérna. (Ţess má geta ađ ţetta kom fyrst fram á hagyrđingamóti í gćrkvöldi.)
Keisaraynjan hún krumpa er fögur;
sem krútt hennar hátignar skal ég ţví lýsa.
Af henni segja má indćlar sögur;
ég örlćti hennar og mildi hér prísa.
Af réttsýni og visku hún ráđ okkur veitir,
en ráđningar sanngjarnar, ef ađ viđ hrösum.
Hún aldrei í nokkurn ţegn ónotum hreytir,
ţó oft ţurfi ađ sussa er saman viđ mösum.
Án hennar myndum viđ efalaust sölna,
og aumt yrđi lífiđ í kotum og höllum.
Ţó aldirnar líđi hún aldrei mun fölna,
af afdáun niđur í duftiđ viđ föllum.
Á síđasta hagyrđingamóti var ţetta eitt yrkisefniđ:
5. (Á)virđingar - eitthvađ fallegt (eđa ljótt) um náungann/póann
Og sem sérlegt hirđkrútt og gćludýr, ţá lá beint viđ ađ beina ţessu ađ hinni keisaralegu hátign.
[Ljómar upp]
Ó, yndislega hirđkrútt! (sćkir lúku af demöntum og réttir krúttinu). Ţetta er algert yndi og bjargađi alveg fyrir mér deginum!
Takk takk takk.