Fyrir um það bil tveimur árum var til kvæðaspjallborð sem hét Kvasir. Það er týnt og tröllum gefið núna, því miður, mér finnst ég aldrei hafa verið eins virk og góð í leirburðinum eins og ég var þá og þar. <br /> Ég skráði mig inn undir nafninu Sóley.<br /> Þegar ég var dag nokkurn að hreinsa skriðsóleyjar úr blómabeði fóru hendingarnar að þyrlast um höfuðið:
Út í garð minn geng á vori,
gremst mér fífill, svei.
Upp skal rætt með arfamori
öll mín skriðsóley.
En þar sem úti bogra í beði
brýst sú hugsun fram:
Skríður um í skrúðgarðspeði
skriðsóley í ham.
En ef mér tekst loks upp að slíta
allt sem skal í hnig
og vammlaust beðið virðar líta:
Hvað verður þá um mig?
Gott sem fyrr.
Mínar Kvasis-vísur á ég að eiga allar, en annarra ekki.
Háttatalshesturinn þar var orðinn langur og góður - synd ef hann er allur týndur.
Hann er til allur. Ég á líka allar mínar.
Og Grýta, ég er sammála þér, sóleyjar og fíflar eru falleg blóm. Þær áttu samt ekki að vera þarna.
Hmmm, þið látið þetta hljóma eins og maður ætti að passa vísurnar sínar. Sem betur fer eru mínar svo lélegar að það er ekkert verðmætatap ef þær hverfa.
En tilvistarkreppan þín er flott.
Ég man að hafa lesið þetta á Kvasi. Mér finnst þessar vísur ná vel hvernig hugurinn reikar eitt og annað þegar maður vinnur t.d. í garðinum.
Ég á ekki allar mínar... en háttatalshestinn á ég í heild, Billi ég skal senda þér hann núna...
Aftur á móti vista ég allt sem ég og mín egó yrkja hér - uppfært síðast einhvern tíman í apríl...