Hugsađ heim
Ţrána sefa, ţorstan slekk,
ţćfist andans grátur.
Er fagran sest á fjallabekk,
fćrast tár í hlátur.
Svarfdćlskt blóđiđ seytlar ţví,
sćlu bráđum kynnist.
Eyjafjarđar unun hlý,
ávalt ţín ég minnist.
Hér mćtti höfundur bćta inn ţriđju vísunni sem vćri í senn rustaleg og grótesk - svona bara til ađ brjóta upp angurvćrđina og fá smá Svarfdćlskan menningaranda inn í ţetta sem ekki hefur breyst neitt frá dögum Klaufa Karlssonar. Er hann ekki annars enn á sveimi?
Annars vil ég bara segja ţetta: skítfínt!
Ţađ eru ótal rangfćrslur hjá Skröbbu...
Fjallabekkur er fín líking hjá ţér Grámann minn... steinar sem hćgt er ađ setjast á upp til fjalla eru fínustu fjallabekkir...
sv-s-s stuđlar prýđilega...
Grámann ţú ţarft ekkert ađ skammast ţín fyrir ţetta... ţú mátt samt skammast ţín fyrir ađ svarfdćlska blóđiđ verđi jafn lélegt viđ útţynningu og raunin virđist vera varđandi Skröbbu...
Skrabba hafđi ţó rétt fyrir sér varđandi stafsetningu, en ţađ er önnur saga...
Sv- tilheyrir ekki gnýstuđlafjölskyldunni... mundu ţađ bara Skrabba mín...
Ég hef einu sinni notfćrt mér „v“ sem heimatilbúinn gnýstuđul til ađ leika mér í afdrćtti.
En, eins og Skabbi segir, ţađ er ekki opinber gnýstuđull.
Rétt hjá Skabba um ţađ sem er rangt hjá Skrabba. Annars er furđu mikill Vćnigrétar hlaupinn í Skrabba í ţessu harki. Ert ţú líka Hagaskólahagyrđingur, Skrabbi?
Skrabba er búin ađ stroka út sín komment... eins og hún gerir oft á tíđum...