Nú er frá því að segja að ég dvaldi fyrst á 'islandi sem farandverkamaður, eins og kom í ljós í fyrra sögunni. Svo fór ég aftur til Finnlands og var í forfallakennslu einn vetur. 'Eg var reyndar námsráðgjafi á þeim tímabíl æfi minnar sem mér fannst ég vera virkilega áttavilltur og vissi ekkert hvað ég ætti að gera af mér. En ég hafði tekið starfið að mér, þá var svona góðæri í Finnlandi eins og var á 'islandi fyrir stuttu og skólastjórinn ítrekaði við mig að hann fær engan annan í þetta og ég átti bara þrauka. Svo var reykherbergi á þeim tíma enn í skólanum og eg sat þar á fríminutum, þar var einhverveginn betra að anda ´þó að loftið var ekki alveg hreint.
Einn af þessum reykherbergisfélögum minum var myndlistakennarinn okkar. Hún hafði sitt sjónarhorn á lífið og skólahald og mér fannst gaman að spjalla við hana, einhverntíman fórum við að spjalla um Ísland og 'islendinga. Og hún hafði sína reynslu af 'islendingum, hún hafði verið á sinum tíma það mikill róttæklingur á námsárunum og byltingasinni að hún hafði farið í sjálfboðavinnu á Kúbu, til að byggja sjúkrahús fyrir Kúbverja í þagu Castrós. Hún hafði verið þar í vinnuflokki með öðrum Norðurlandabúum, og hét flokkurinn með þeim glæsta nafni Brigada Nordica. Þeir eru annars svo flinkir að gefa góð nöfn, byltingasinnar. En þar höfðu verið að hennar sögn með tveir Íslendingar.
"Þeir voru víst sjómenn, skildist mér. Voru fyrst voða hraustir og víkingalegir enn skaðbrenndu sig í sólinni strax á fyrsta degi og eftir það lágu þeir í skugganum og drukku romm, aðallega. Við vorum þar í mánuð.
Jæja. Svo leið veturinn og ein norðanstúlka sem var í námi í Finnlandi, sem sagt íslensk norðanstúlka, benti mér á möguleika hvering ég gæti fengið mér vinnu við hæfi á íslandi. 'Eg fór eftir ráðum hennar og var kominn aftur á Klakann.
Nú kynntist ég mörgu góðu og skemmtilegu fólki á Íslandi, en einhvernveginn fór það þannig hjá mér að margir vinir minir voru Allaballar sem þá voru og hétu. Kalda striðið var ennþá, þó dvinandi fór, en mér fannst þægilegt að vera innanum íslenska Allaballa, sem töluðu um réttlætið og jafnrétti og svona. 'I Finnlandi voru Sovétríkin eiginlega alltof nálægð.
"Sovétríkin? Hvað koma þau okkur við? VIð erum 'islenskir sósialistar!"
Þetta leist mér vel á
Svo leið tími og téðu Sovétríkin hættu að vera tíl, ég sá það í íslenska ríkissjónvarpinu og fann fyrir mikinn léttir.
Ekki svo langt eftir það var ég kominn suður með kunningja minum og við vorum í pöbbarölti á Laugaveginum. Og svo, allt í einu, sáum við frekar furðulegan mann fyrir okkur. Hann var lávaxinn og með ullarhúfu eins og álfur, og var í ökklasiðum gráum frakka og var þar af leiðandi ennþá álfslegari. Hann þekkti strax félaga minn og kallaði upp hátt:
"Gaman að rekast á alminlegan kommunista! Þeir segja að hugsjónin sé dauður, en hugsjónin deyr aldrei!"
Og svo framvegis. Við fórum að spjalla saman og ég var kynntur fyrir manninum, og hann leit á mig og sagði um leið:
"Ja, heyrðu... ég vann einu sinni með Finnum. Við vorum í sjálfboðavinnu á Kúbu, að byggja sjúkrahús, og ég og félagi minn, við vorum einir sannir verkamenn, allir hinir voru bara helvítis háskólakommunistar..."
Og mér fannst að heimurinn er stundum ekkert mjög stór.