Kveikti hjá mér tundur sem glæddist í loga. Gott kvæði.

Einstaklega skemmtilegt.

Stafsetti fólk verkelega svona flámælt í þann tíð? Heldurðu að það myndi bæði hafa notað o og ö í tölvu?

Var kannski e og i líkara í gamla daga?
Skemmtilegt kvæði.

Þakka hlý orð.

Um meint flámæli, þá hef ég engin svör. Þetta finnst í skjölum um allt land, en að hve miklu leyti þetta endurspeglar framburð verða mér málfróðari menn að dæma. Ég hef alltaf hallast að því að þetta sé eingöngu ritmál, en hafi ekki verið talmál. Það gæti verið rangt.
Annað dæmi um rithátt sem ekki fannst í framburði (að því að ég tel) eru orð á borð við eirn, steirn, (sbr. einnig (eða: erineiginn) barn, horn, sem borið var/er fram eiddn, steiddn, (baddn, hoddn), en er ritað í dag einn og steinn (barn og horn halda errinu).

Ég hef einmitt alltaf haldið (í samræmi við það sem einn kennari minn rökstuddi) að framburðurinn hafi verið sá sami en ritmálið ekki. Hann líkti þessu einmitt saman við i og y, ef framburður á þeim hljóðum yrði mismunandi í framtíðinni.

Um meint flámæli:
Á 19. og 20. öld féll framburður orða eins og 'vitur' og 'vetur' (löng áherslusérhljóð) saman í máli flámæltra. Samfallna sérhljóðið var líkast 'e' en þó aðeins með keim að 'i'.
Þetta gerðist síður með stutt áherslusérhljóð, t.d. 'gistir' og 'gestir'.
Áherslulaus sérhljóð breytast yfirleitt ekki hjá flámæltum. 'varði' og 'þar sé' rímar yfirleitt ekki hjá þeim.

Hitt er annað mál að á 17. og 18. öld rímuðu flest skáld áherslu-'e' við áherslulaust 'i'. T.d. 'varði' og 'þar sé'.
Hæpið þykir að þetta bendi til venjulegs flámælis enda eru elstu dæmi um það frá síðasta hluta 19. aldar.

Hvussi lýsir ágætlega skoðun margra málsögufræðinga á fyrirbærinu. Þessi skýring stenst þó ekki alveg nánari skoðun. Hér er því kjörið rannsóknarefni fyrir þá sem vilja gera sig gildandi á þessu sviði.

Sniðugt kvæði, hvað sem flámæli líður.

Skemmtilegt... Skál

Skemmtilegt!

Gott quæði ogh skemmtilegt miög. (eða eitthvað svoleiðis...)