-Úr dagbók viðkvæmu grenjuskjóðunnar og óþroskuðu frekjunnar.
Það er ótrúlegt hvað maður verður væminn af því að grenja. A.m.k. verð ég það. Lengi á eftir hugsa ég um allskonar hluti sem geta svo valdið því að ég grenja bara meira. Ég er víst bara svona; ekki mikil grenjuskjóða en þegar eitthvað grætir mig þá er ekki svo auðvelt að skrúfa fyrir. Merkilegt hvað allt þetta fólk í heiminum getur valdið manni miklu hugarangri.
Ég verð samt að segja (að fenginni reynslu í samskiptum við mjög erfiða manneskju í mínu lífi) að ég vil frekar vera viðkvæm grenjuskjóða og nett-óánægð með sjálfa mig heldur en að vera eitt stórt, sjálfumglatt "ÉG" og halda mig ofur-sanngjarna og réttláta og yfir alla gagnrýni hafna. Viðkvæma grenjuskjóðan særir ekki nærri því eins marga í kringum sig eins og þetta stóra, sjálfumglaða "ÉG" sem veður áfram yfir allt og alla og er of eigingjarnt og latt til þess að rækta eða sinna nokkrum samböndum í lífi sínu.
Ef það væri hægt að skilja við ættingja, færi ég til sýslumanns á mánudaginn.
Það er hollt að grenja við og við. Fínt að taka þetta í törnum bara eins og vorhreingerningar.
Tregafullu tárin þín
trauðla áttu skilin
Viðkvæmni með vætu dvín
Veistu! sólin ennþá skín.
Ekki láta svona ættingja kúska þig. Segðu viðkomandi að hún/hann fari í taugarnar á þér og þar fram eftir götum.
Ef það væri nú hægt. Hún hlustar ekki á það sem ég segi, sem allir segja! Hún er fullkomin og yfir gagnrýni hafin. Hvað svo sem vandamálið er þá á hún aldrei nokkra sök á því. Allt sem hún gerir er rétt og vandamálin eru alltaf öðrum að kenna. Hún fæddist svona fullkomin og verður svona fullkomin um aldur og ævi, ekkert fær því breytt.
Þú ert ömurleg frænka og ég er ekkert eins sjálfselsk og þú segir. Ættingjar sökka.
Já, þar er ég sammála. Bíða bara eftir því að önd hrökkvi upp af til að eignast peningana mína!
Þetta er öðruvísi hjá okkur karlmönnunum. Það þarf sterkann karlmann til að gráta... og einhvern enn sterkari til að benda á hann og hlæja......