Ljós hann var og ljúfari en flestir.
Augun bláu unaðsleg.
Engir voru lestir.
Sítt var hárið silkimjúkt og liðað.
Allar lífsins áhyggjur,
aðeins hann gat friðað.
Nætur dimmar nutumst við í leynum.
Saman runnu sálirnar,
sögðum ekki neinum.
-*-
Fallegur og friðsæll hvílir drengur.
Enga framar elskar mey,
né andann dregur lengur.
Les alltaf síðustu blaðsíðuna fyrst. Því ef sagan endar illa vil ég ekki lesa hana. [Fer að skæla]
Fyrirgefu! Stundum starfar ekki nema önnur kvörnin í einu og ég gleymi því sem mestu máli skiptir.
Bráðfallegt ljóð.
Afsakið, svo virðist sem að ég hafi andsett Nornina í augnablik. Það sem ég sagði þegar ég tók mér bólfestu í henni var:
Ef ég ætti einhver orð myndi ég deila þeim með þér, Haraldur, en ég er jafn fátækur á þau og þú núna.
Bólfesta, er það eitthvað svona bondage dæmi? En ljóðið er mjög fallegt. Snertir manns innri hjartastrengi
[Setur í gang rannsókn á vegum leyniþjónustu forsetaembættis Baggalútíu á hugsanlegu 'identity theft' (hvað er þessi nýja tegund þjófnaðar aftur kölluð ?) og/eða þjófnaði á tölvu].
Já það er frekar óþægilegt að vera andsetin!
Ég mæli ekki með að þið reynið þetta... aðeins atvinnumenn eins og ég þola svona yfirgang!
Annars er ljóðið tregafullt og framkallaði gæsahúð á mér.
Mitt komment virðist hafa horfið.
Ég man ekki hvað ég sagði, en ég táraðist nánast við lestur þessa ljóðs.
Vá..!.. Elsku blóðugt mín þeta er æðislega flott hjá þér.. já og bara aftur vá..!..
Thetta er eins og Nornin sagdi, tregafullt og fallegt. Gullmoli í safnid.
[Fær korn í bæði augun]
Það þarf ekki að hafa mörg orð um þennan kveðskap. Lesið og þið munuð skilja hvað gerir ljóð að ljóði.
Mikið tregar þú, kæra skáldsystir.
Á ekki mörg orð yfir þetta en eitthvað sem er fallegt sinnum 100 kemst nálægt því, hvaða orð er það annars?