Stundum þykknar ekki bara í lofti.
Bylur vindur, boli næðir,
ber að utan, hávært slær.
Barnsins litla hjartað hræðir,
höggva, lemja gustir skæðir.
Lævís hvílir minning, mara,
mæðan kenndi eina nótt;
í rokinu, þá fjöllin fara,
fram þau leita, af því bara.
Ungann litla ógnin neyddi,
allt að missa, sættast við.
Barnið sá en aldrei eyddi,
engan plástur fékk á meiddi.
Ennþá getur óbilgjarni
úfinn kárinn hrætt og skelft.
Ungri konu, aftur barni,
illa svíður. Rok á hjarni.
.
.
.
Álög legg á allan vind
öruggt geri húsið
Snara allan snjó og bind
snarlega um hlíð og tind
.
Fyrir blóðugt..!.. Vel gert mín kæra..meira svona..!..
Þakka þér fyrir vísuna Heiðglyrnir minn, og ykkur hinum einnig fyrir orðabelgina.
Stök snilld, kæra skáldsystir.
[setur upp hatt og tekur ofan fyrir blóðugu]
Afar glæsilegt og eigi finnst oss rjett að kalla yður nýgræðing hjer. Sjerlega drungaleg stemmning.