Fyrir jól heimsóttu Englendingar Pakistan heim og skíttöpuðu fyrir þeim. Þetta hefði svo sem ekki verið neitt óeðlilegt hér áður fyrr en með þessu lauk mikilli sigurgöngu Englendinga í krikket, sem hófst í Vestur-Indíum fyrir rétt tæpum tveimur árum og endaði með sigri þeirra á Áströlum í Öskubikarnum í haust, eins og við munum svo öll vel eftir.

Englendingar náðu aldrei að sýna sitt rétta andlit í leikjunum þremur, né heldur í þeim fjórum einsdagsleikjum sem á eftir komu. Það hefði mátt halda að liðið væri með einskonar timburmenni eftir viðureignina við Ástrali, en Michael Vaughn, Andrew Flintoff og Steve Harmison léku mun ver en vel. Helstu tilþrifin áttu þeir Marcus Trescothic og Kevin Pietersen að það kom ekki að neinu gagni. Einnig háði það Englendingum að eiga ekki neina góða snúningskastara en vellirnir í Asíu eru sérlega vel til þess spils fallnir sökum þess hve þurrir þeir verða.

Það er nú reyndar óréttlátt af mér að segja að frækilegur sigur Pakistans hafi eingöngu komið til út af óförum Englendinga. Liðið þeirra var sérlega skemmtilegt á að horfa. Þeir eru með gott, ungt lið sem spilar af miklum innblæstri. Þeir kylfingar Inzamam-ul-Haq og Younis Khan áttu mjög stigaháar lotur og Shoaib Akhtar og Danish Kaneria voru góðir með boltann gegn ólánsömum enskum kylfingunum.

Það verður því spennandi að sjá hvort Englendingar nái að endurheimta sigurformið í næstu viðureign þeirra gegn Indlandi í næsta mánuði. Indverjar hafa á að skipa mjög öflugum kylfingum, þar á meðal Sachin Tendulkar, sem er á meðal þeirra fremstu í heiminum.