20 október 2005
Kćra dagbók.
Ţađ er ekki hátt á mér risiđ ţessa dagana (eđa svo segir frúin). Kaffiđ er vont, farartćkiđ bilađ, enginn vill vorkenna mér, ég er međ bakverk og hausverk. Líklega er ellin loks ađ ná á mér heljartökum, ţótt ég hafi smurt mig međ vaselíni svo hún ćtti erfiđara um vik.
Ég hef ţví veriđ einstaklega uppstökkur undanfariđ, falliđ í glímu hins innra sjálfs og ligg ţví lamađur eftir klofbragđ geđsveiflunnar.
Ţar sem ég ligg hálflamađur af skapstyggđ og fúlmensku er ég ađ vonast eftir ţví ađ ţađ lagist nú brátt, enda veit ég sem er ađ ţessi stökk upp á nef mér verđa ávallt til ţess ađ ég fell flatur aftur á nefiđ.
Klofi geđs míns (eđa á ég ađ segja geđ klofsins, nei ţađ passar ekki) gerir ţađ ađ verkum ađ ég hef af fúlmennsku ráđist á hina og ţessa á baggalút, ţó ég vilji ţađ ađ sjálfsögđu ekki, ţví ţrátt fyrir allt er ţetta yndćlt fólk.
Ég ćtla í pásu, raka mig og vona ađ fólk gleymi mínum köstum.
Ţetta kemur fyrir, ekki er hćgt ađ ćtla ađ mađur sé alltaf í sínu besta skapi.
Hey, ég vorkendi ţér sko bara víst! Vona ađ ţú verđir ekki lengi í burtu, ég á eftir ađ sakna ţín vođa vođa mikiđ.
Elsku bróđir ţettađ er sjálfsagt veđurfariđ sem fer í ţig .ţegar haustiđ fellur á og sólinn sýnir sig ć sjaldnar, kemur ţunglindiđ. Elsku bróđir láttu ţađ ekki bitna á ţínum nánustu heldur kveiktu fleiri lampa í koti ţínu sleftu inn rafmögnuđum perunum kystu konunna og hlakkađu til vorsins ,ţegar fyrsta holtasólyein stríkur fćtur ţínar . Elsku bróđir ţettađ gengur yfir!