Meira flandur hjá mér.
Eitt sem ég hef lært á þessu flandri mínu um hálfan heiminn er að fólk er allt eins. Það hefur drauma, vonir og þrár. Fólk á sér enga ósk heitari en að geta séð sér og sínum farborða, skammlaust. Fólk fer misjafnar leiðir að þessu marki. Sumir fara út á vinnumarkaðinn um leið (og reyndar oft fyrr) og nokkur kostur er, aðrir búa að því að geta menntað sig í nokkur ár og farið svo að vinna.
Eðli starfs míns samkvæmt þá díla ég við báðar þessar stéttir. Yfirmennirnir í verksmiðjunum hafa oftast nær einhverja menntun bakvið sig en verkafólkið er oftast nær alveg ómenntað. Ég er svona nokkurnveginn mitt á milli. Ég hef lokið nokkru námi en það nám sem ég hef klárað heima gefur í sjálfu sér ekki nokkur réttindi. En reynsla mín, heima sem erlendis eru talsverð búdrýgindi. Ég átti í gær ágætt spjall við einn náunga hérna, þar sem ég er staddur í þetta skiptið. Hann er frá Víetnam, algerlega ómenntaður og á konu og börn í Víetnam. Staðurinn hérna er þannig að maður er alltaf feginn þegar maður fer héðan. Þó að segja má að hér sé allt til alls þá er þetta einangrað og tilbreytingarsnautt.
Þessi ágæti kunningi minn hefur ekki komið heim í rúm 3 ár. Hann vinnur og vinnur eins og skepna því launin sem hann fær hér eru svo stjarnfræðileg miðað við það sem hann fengi heima að hann getur ekki sleppt þessu.
"Veistu, 2 ár í viðbót og þá get ég hætt. Opnað lítið veitingahús, skrafað við nágrannanna og leikið við börnin" sagði hann, himinlifandi yfir þessum happdrættisvinning sem hann hafði fengið upp í hendurnar.
"En hvað með fjölskylduna", sagði ég. "Þú ert ekki búinn að hitta konuna eða börnin í 3 ár"?
"Þau skilja þetta" svaraði hann að bragði. "Ég sendi heim ákveðna summu reglulega og hitt safnar vöxtum á bankabók hérna, svo þegar ég hætti þá skipti ég öllu yfir í dong (gjaldmiðillinn í Víetnam) og lifi eins og kóngur!"
"En heldurðu að krakkarnir muni eitthvað eftir þér?" spurði ég. "Nú er ég búinn að vera í 2 mánuði frá spúsu og börnum og er algerlega að flippa yfir og krakkarnir mínir ekki síst. Hvað eru þeir gamlir?"
"11 ára strákur, 7 ára strákur, 5 ára stelpa og tæplega 2 ára strákur" sagði hann, rígmontinn.
Mig setti aðeins hljóðann. Það hafði svosem hvarflað að mér áður að hann væri engin vitsmunabrekka en ást á fjölskyldunni þarf ekki vitsmuni til. Ég ákvað það að það væri ekki mitt mál að benda honum á að þetta gengi ekki alveg upp, hann var gríðarlega stoltur og sýndi mér myndir af skaranum, þar á meðal nýjasta meðliminum sem "væri beint úr föðurætt hans".
Gott og vel.
Kannski er konan hans voðalega góð vinkona bróður hans. Og kannski veit hann allt um málið.
Dóttir mín fór að heiman í morgun klukkan 10 og kom ekki heim fyrr en klukkan 4 (ég skutlaðist að vísu til hennar einu sinni í millitíðinni) Mér fannst það alveg meira en nóg.
Kannski hefur hann verið í burtu í eitthvað á þriðja ár, en ekki heil þrjú. Það tekur svo hátt í heilt ár fyrir konuna að klára að búa til þennan sem er tæplega tveggja ára.
Vonandi er það tilfellið sem Regína lýsir og vinurinn hafi ekki verið alveg nákvæmur þegar hann sagði frá lengd fjarveru frá börnum og búi.
Nema hann hafi hnoðað hvolpinum sem snöggvast í kellu sína við kveðjustund. þá gæti krakkin verið rétt um tveggja þó faðirinn sé búinn að þrjú ár í burtu. En hvað veit ég.
Hann hefur kannski sent henni bréf. Voðaleg tortryggni er þetta í ykkur alltaf hreint.
Ganga þær ekki bara svona lengi með þessar gulu konur.
það er þekkt meðal fiskategunda sem fæða lifandi afkvæmi að kerlingarnar geyma sæðið óskemt í marga mánuði og frjóvgast svo þegar betur árar.
Guli maðurinn er eins og allir vita kominn lengst á þróunarbrautinni og það ekki bara hér á gestapó.
Hvað er þetta. Hann sagðist senda heim ákveðna summu reglulega, kannski var þetta innifalið í því?
Þetta gæti hafa sloppið ef hann hafði "hnoðað hvolpinum" rétt áður en hann fór, svo ég vitni nú í albin.
Ef snáðinn er tæplega tveggja ára og hann hefur ekki séð fjölskylduna í rúm þrjú ár, hefur einhver annar verið að sæða kellinguna...
Gunther minn, ef hann hefur sent henni bréf þá hefur það verið sannfærandi segi ég nú bara.
Hann vinnur sem sagt einhverstaðar úti löndum og fjölskyldan fjölgar sér á meðan. Kannski hjá þeim er aðalmálið að halda andlitið. Hann kemur svo heim eins og ekkert hafi skorist og allt gengur vel. Ef hann gerði núna allt vitlaust og fari fram með skilnað osv. þá væri hann búinn að erfiða til einskis. Þannig að fólk er að vissu leyti eins er kannski er áð allt öðruvisi eða hugsar allt öðruvisi en við. En þetta eru bara vangaveltur há mér.