Mig langar að minnast í nokkrum orðum æskuvinar míns Ofurtöffarans
Ofurtöffarinn fæddist árið 1700 og súrkál í afdölum lengst út í rassgati. Forledrar hanns eru Vímus og Amma-Kúreki en þau afneituðu honum strax við fæðingu.
Ofurtöffarinn þurfti snemma að læra að standa á eiginn fótum. Hann lauk aldrei hinni hefbundnu skólagöngu heldur sagðist hafa lært það sem hann þurfti að læra í skóla lífsins.
Hann vann á M/S Ryðkoppi í 120 ár eða þangað til að dallurinn sökk í sundahöfn með honum innaborðs
Blessuð sé minning hanns
Reyndu að fara með rétt mál ræfilstuska!
Þessi ofurræfill var ekki sonur okkar. Við Amma Kúreki tókum þennan vesaling að okkur af einstakri hjartagæsku, þar sem enginn vildi kannast við óbermið. Þessi ónytjungur var okkur slík byrði að við sáum okkur ekki fært að gera hann að manni. Þegar hann hafði étið heimilisköttinn og tvo páfagauka sem voru okkur Ömmu til mikillar gleði, ákváðum við að senda hann út á togara. Þar gat hann ekki unnið einföldustu störf s.s. að þræða netanálar. Á þriðja degi geyspaði þessi vesalingur golunni vegna sjóveiki og var þá öllum til mikils léttis, varpað fyrir borð. Ofurræfillinn er þó skráður í heimsmetabók Guinnes fyrir það afrek að vera eini maðurinn em vitað er um að hafi drepist úr sjóveiki
Bölvuð sé minnning þessa ræfils.
Ekki tókst að koma þeim ofurræfli til manns og mér sýnist allt ætla stefna í sömu áttina með þig ræfilstuskan mín