Rómantíkin er erfitt fag og þurfti ég marg oft að reka mig á vegg, áður en ég fann mína réttu. Þvímiður er ekki til neinn leiðarvísir um hvaða leið er best að hjartanu, enda margar leiðr sem koma til greina. Best er samt að fara ótroðnar slóðir.

Persónulega heillast ég eingöngu og spái í fólki sem ég þekki og finnst alveg ástæðulaust að vera að hugsa um fólk sem ég þekki ekki neitt. Þar að auki held ég að frægt fólk sé oftast með eindæmum sjálfhverft og erfitt í umgengni, þannig að mín einfalda sál hefur lítinn áhuga á að vera nálægt svoleiðis nokku.

Þetta má yfirfæra almennt. Ef maður hittir einhverja manneskju og heillast af henni og stofnar til einhverra kynna, af hverju ætti maður að vera að velta sér upp úr því hvort hún er 'nógu góð' á einhvern hlutlægan hátt? Ég sé ekki að nokkur tilgangur sé með því. Betra er að lifa í núinu og vera sáttur við það sem maður hefur hverju sinni.

Bangsar eru sætir.

Ferlega er ég sammála Þarfagreini að þessu sinni. Ég skil fátt jafn illa og selebrití-skotinn-í-hjal fólks sem á að vera búið að slíta barnskónum.

Á gelgjunni var ég bara skotinn í strákum sem reyktu og voru í druslulegum fötum og muldruðu eitthvað óskiljanlegt rugl allan daginn sem mér fannst vera ofur djúp lífsspeki. Sætir, sjúskaðirog reiðir út í "kerfið".
Svo verður maður bara fullorðin!
Þá kann maður að meta húmor og gáfur og góðmennslu. Útlitið skiptir minna máli. Mér finnst mjög sætir karlmenn oft ekki sexý. Maður sem hefur sig meira til en ég á morgnana er bara turnoff.

Svo gerist það stundum að maður fellur algjörlega upp úr þurru fyrir einhverjum.
Vinur sem maður er búin að þekkja lengi, skólafélagi sem maður hittir daglega, strákurinn sem hefur búið við hliðina á þér í 5 ár.

Annars er ég sammála Uglu. Með aldrinum koma kröfur sem ná út fyrir útlitið og ég held ekki að það sé vegna þess að við "lækkum standardinn".
Kröfurnar breytast bara þegar maður áttar sig á því að Siggi sæti er bara innantóm skel og það verður ekkert gaman að spila skrabbl við hann þegar þið hættið að vinna í ellinni.

Og það er þá fyrst sem 'góðu' strákarnir fá sjens.

Nornin: Einmitt, fyrr skal ég dauður liggja en samþykkja 'elgstrípaður' í skrabli.

Já, maður mundi aldrei að stofna samband byggt á útliti. En punkturinn með félagsritinu var samt að þessi pæling gæti alveg eins átt við gáfur eða góðmennsku líka.

Það sem ég er einnig að segja er að fólk velur sér besta kostinn sem það getur. Það er náttúrulega eðlilegt. En ef allt annað er jafnt, mundi maður þá ekki velja þann sem lítur betur út?

Og afhverju endar fallegt fólk oftast með fallegu fólki, ef það eru góðmennska og gáfur sem skipta meira máli? (Hér skulum við gefa okkur að fólk sé ekki fífl. Það er til slatti af fallegu fólki sem er bæði flug-gáfað og geðprútt.)

Massív pæling.
Gilzeneggerarnir vilja sætar kvensur fram yfir allt annað því að líf þeirra snýst um útlit.
Gettu-Beturarnir vilja klárar stelpur því að líf þeirra snýst um pælingar og samræður.
En þetta með húmorinn er mjög einstaklingsbundið. Margir gaurar vilja síður dömur sem segja fyndnari brandara en þeir sjálfir. Fyrir mjög mörgum er það eins og ef hún tæki meira í bekkpressu! En það er þá bara þeirra missir.
En ætli flestir séu ekki bara með kerfið þannig að ef mögulegur maki er NÓGU sætur, NÓGU skemtilegur, NÓGU gáfaður etc. þá dugar hann. Svo er bara spurning hvar hver setur sínar 'nógu'-stikur.

Ég leyfi nú bara öllum alltaf allt.

Jarmi: Já, þarna ertu kominn með þetta! Makinn þarf að vera "nógu-" á mörgum sviðum og þetta "nógu-" er breytilegt eftir vinahópum.

Ég var einnig að fatta að ég mundi helst vilja jafnoka minn í flestu. Ef stelpan er of sæt eða of gáfuð mundi mér ekki líða vel. Líka ef ég væri mun fallegri eða mun gáfaðari en hún.

... en þá er spurningin: hvað er nóg?
... og við erum aftur komin út í hvort eitthvað sé nógu gott.. hahaha!

En ef manni finnst það besta er ekki lengur best þá hlýtur það næst besta að vera það besta sem maður sættir sig við. Er maður þá ekki að fá það besta þótt það sé kannski tæknilega séð næst best?? Er það nóg?!

Persónulega vil ég vera fallegri aðilinn í sambandinu, þó svo að ég sé það ekki einmitt núna. Fallegt fólk endar með fallegu fólki, meðal fólk endar með meðal fólki og ljótt fólk endar með ljótu fólki... þannig er það bara elsku bangsinn minn.

Hættu svo að einblína á ljóshærðar og smágerðar stelpur og farðu að horfa á hjartað.

Hefur einhver hér farið í grunnáfanga í sálfræði?? Ástæðan fyrir því að fólk laðast að fallegu, vel vöxnu og hraustu fólki býr djúpt inn í grunneðli mannsins. Þetta fallega útlit bíður upp á góð gen fyrir eðlun. Þetta er grunnástæðan.
En þar að auki spilar inn í að fólk er einfaldlega svo grunnhyggið að það mismunar fólki eftir fegurð og það þoli ég ekki.
Og auli, ég verð nú bara að benda þér á að þú hefur rangt fyrir þér með þessa skiptingu, fallegt fólk endar ekki endilega með fallegu fólki o.s.frv. ég þekki persónulega helling af allskonar fólki, fallegt fólk með ljótu fólki o.s.frv. Ef þú heldur að fólk skiptist eftir útliti þá vorkenni ég þér bara.

Bangsi sagði: ,,Allir (já, þú líka) vilja maka sem lítur vel út..."

Nei. Ég vil það ekki. Ég vil einfaldlega ekki maka, hvort sem hún lítur vel út eður ei.

Því fleiri félaxrit og umræður sem ég les um sambönd, kynlíf og þessar pælingar með fallegt og ljótt fólk, því fegnari verð ég að hafa kosið mér einlífi.

Ég telst vafalaust með ,,ljóta" fólkinu. Ég er feitur, stuttur og asnalegur í vextinum, auk þess sem hárið er farið að þynnast verulega og ég ekki orðinn þrítugur. Það einfaldlega skiptir mig engu máli. Ég er ekki að leita að maka og því er mér slétt sama hvað öðrum finnst um útlit mitt.

Ég á marga vini og kunningja sem mér líkar vel við sem slíkir og ég sækist eftir félaxskap þeirra, í hófi þó. Ég hef komist að því í gegnum tíðina að mér líkar bezt við eigin félaxskap og sækist mest eftir honum.

Þú er lang næstbestur.

Þetta er nú svo flólkið allt saman. Af hverju fellur maður fyrir áhveðnum manneskjum? Stundum hefur maður bara ekki hugmynd um það. Og svo er fegurð svo afstætt orð. Ég hef allaveganna frekar reynt að einblína á hið innra. Svo ættla ég rétt að vona að ég þurfi ekki að bíða framm á elliár til að eiga séns sem sá "góði strákur" sem ég er.

Elsku Bangsimon!
Ástin gerir fólk fallegt.
Þó þau hafi ekki alþjóð fegurðarstimpil á sér.
Ástin sér innri fegurð og útgeislunina.
Ástin sjálf er fegurst allra.

Það er satt hjá þér Grýta. Ást er falleg. Það sem mér finnst fegurst í fari fólks er gleði og innri hamingja. Það er eitthvað svo heillandi að sjá manneskju sem hefur yndi af þvi að vera til. Neikvæðni og hroki er fráhrindandi.

Ég las einhverstaðar að þær konur sem fá mesta athygli frá karlmönnum séu þær sem finnast þær vera fallegar en ekki þær sem mundu vera flokkaðar sem fallegar. Þannig að ég segi: Þið eruð allar fallegar! [Ljómar upp]

Ég gæti aldrei orðið skotin í einhverjum sem ég þekkti ekki. Útlitið myndi ekki skipta máli þar. Ég held að af þeim sem ég hef verið skotin í í gegnum tíðina, þá hafi kannski 10% af þeim getað talist GEÐVEIKT SÆTIR (þá samkvæmt þessum fáránlegu stöðlum). Hin 90% voru venjulegir strákar sem heilluðu mig með einhverju öðru en útlitinu og urðu þar af leiðandi allt annað en venjulegir. Það sem mér þykir "sætt" þykir eflaust mörgum óviðunandi.

Sem betur fer höfum við misjafnan smekk svo flest allir finna eitthvað við sitt hæfi. Sumir segja "sækjast sér um líkir" og aðrir segja á góðri íslensku "opposites attract". Ég held að þetta komi því bara nokkuð jafnt út.

Það má guð vita að ég vildi frekar þybbna og kafloðna strákinn með stóru varirnar sem er skemmtilegur og fyndinn og semur ádeilutexta á þjóðfélagið sem fá þig til að garga "VÁ"! ... heldur en ógeðslega súkkulaðibrúna og ljóshærða sætabrauðsdrenginn sem býður mér á kajann að chilla áður en hann sprengir í bílskúrinn á mér.

Sem betur fer er smekkurinn á hvað sje fagurt, gott eða almennt sjeð æskilegir eiginleikar breytilegt milli fólks. Annars yrði ástandið í þessum málum afar einkennilegt, sjerstaklega ef allir gerðu nákvæmlega sömu kröfur og afar fáir uppfylltu þær. Og líklega skiptir 'innri fegurð' meira máli með aldrinum.

Eigi gætum vjer heillast af fólki er vjer þekkjum eigi a.m.k. eitthvað. Heillumst vjer því eigi af frægu fólki við að sjá það í falsmiðlunum og virðist slíkt gilda um fleiri hjer [Iðrast þess að viðurkenna hjer óbeint að fylgjast með fleiri miðlum en Baggalúti].

Stóri gallinn við þetta allt er hins vegar eins og m.a. Jóakim benti á hvað þetta er allt saman mikið 'vesen'. Mannsheilinn er beinlínis 'hannaður' til að minnka líkur á vandræðum í þessum málum (sambandsslit, eitthvað er eigi fer í samræmi við væntingar, vonbrigði o.fl.). En það leiðinlega við þá hönnun er að hún byggist á því að framkalla ömurlega vanlíðan við slíkar aðstæður í þeim tilgangi að hræða fólk frá 'vandræðum' með því að fá það til að forðast umrædda líðan. Er þetta hönnunargalli mikill á heilabúi Homo Sapiens (eða hvað ?).

Einfaldasta leiðin til að forðast slíkt er að forðast einfaldlega algjörlega allt svona 'vesen' líkt og Jóakim Aðalönd. Sú leið hefur tvo ókosti:
(1) Það er hægt að falla fyrir manneskju án þess að neitt slíkt standi til (eða er það kannski enn eitt einstaklingsbundna atriðið ? Gerist slíkt aldrei hjá sumu fólki ?). Slíkt er reyndar hægt að hindra með því að gæta þess vandlega hitta aldrei annað fólk.
(2) Ef allir gera þetta deyr mannkynið út á innan við öld að öllu óbreyttu. Eigi er þó útilokað að unnt sje að leysa það vandamál með því að finna leið til að rækta börn á sjerstökum rannsóknastofum. Svo má varðandi (2) benda á http://www.vhemt.org/

Þess ber sjerstaklega að geta að eigi mælum vjer með útrýmingu mannkynsins.

PS Hvað þýðir elgstrípaður ?
PS-2 Svei oss þá, þessi örstutta (skv. upphaflegum áætlunum) athugasemd er nánast orðin að fjelagsriti. Margt fer öðruvísi en ætlað er...

Ahh... ég verð að taka undir með Vladimir með atriðið nr. 1. Stundum fellur maður óvart fyrir manneskjum sem maður ætlaði aldrei að falla fyrir... og hvað þá? Hunsa það? Fara með flæðinu? Enda inn á Kleppi? Hvað á maður að gera?
(biðst velvirðingar á stafsetningarvillum, ef einhverjar leynast, er búin með 2 rauðvínsflöskur og smá bjór).

Ég hef örsjaldan ,,óvart" fallið fyrir stelpu, en skynsemin hefur sem betur fer ávallt náð yfirhöndinni og ég hef hrakið þær í burt.

ÁSTIN ER ROTIÐ EPLI SEM ÞARFT ER AÐ DEYÐA!

rækallinn!

Leibbi! Þú ert svo existensjal á því!

LEIBBI!

Ástin er eins og að hlaupa eftir götu að settu marki. Sumir eru bara alltaf lamdir niður með biðskyldumerkinu... Og það er assgoti vomt.

Einmitt Nermal. Þegar maður er búinn að vera laminn nokkrum sinnum, er þá ekki spurning um að halda sig bara hinum meginn götunnar?

Í anda jesúítana segi ég "réttu fram hinn vangann".

~Sjálfs-sorgin grætir bara sjálfið~

Já, en þá syrgja þó ekki tvær sálir.

Báðir mínir upprunalegu foreldrar hafa sagt mér að þeim hafi aldrei liðið jafn illa eins og þegar þeir skildu. Ég ákvað því að ég skildi aldrei ganga í gegn um slíkt.

Ég man reyndar aldrei eftir að hafa fallið fyrir einhverjum sem þykir sætur... ég hef reyndar sérstæðan smekk hvað útlit varðar og vona að það hafi fleiri! Sá sem ég elska í það og það skiptið ER fallegastur í heimi! Herra el Salvador eða herra eitthvað annað finnst mér ekki spennandi kostur - eitthvað of keypt fegurð hjá öllu þessu ,,fallega" fólki. Fegurðin kemur að innan - þetta er ekki bara klisja - og sé manneskjan í lagi - þá sér maður bara fegurðina. Hriiiiikalega er ég væmin. Hins vegar er það í eðli kvenna að velja sér karlmannlega menn með mikið testesterón magn - því þeir eru góðir til framleiðslu.
Hef samt bara aldrei spáð í hvort einhver sem ég er skotinn í þykir sætur - finnst það eiginlega galli fremur en hitt - vil síður að vinkonur mínar verði skotnar í honum!
Finnst ungfrú heimur eiginlega bara ósköp venjuleg stelpa - en í alvöru liði þér ekki illa ef þú værir með einhverjum sem alla aðra langaði í? Það er bara enginn svo sjálfsöruggur...
Never make a pretty woman your wife og allt það...

Elsku Jóakim!
Það er, þrátt fyrir alla sorgina og þunglyndið, betra að hafa elskað og misst en að hafa aldrei elskað... Það er drulluerfitt og ekki alltaf gaman að elska einhvern en...það er samt þess virði!