Kæru lesendur. Alllangt er um liðið síðan Ýsfirzk fyndni kom síðast fyrir augu ykkar. Ekki er það vegna þess að Ýsfirðingum sé farin að fatast fyndnin, öðru nær, heldur er þar um að kenna pennaleti minni. Vona ég að þið kunnið að meta þetta nýja bindi, sem verður sent áskrifendum á hálfvirði til að bæta ögn fyrir letina. Njótið vel
Kaupfélagsstjórinn okkar, hann Héðinn, sem við köllum aldrei annað en Kaupa-Héðinn, er sigldur maður og lærði á sínum tíma í verzlunarskóla í Englandi.
Hann gengur gjarnan á tyllidögum í yrjóttum ullarfötum, sem hann kallar tvíd, en sem við köllum almennt „ensku fötin hans Kaupa-Héðins“.
Eitt sinn þegar hann var tiltölulega nýfluttur til Ýsufjarðar varð honum gengið á sunnudegi, að lokinni guðsþjónustu, niður á bryggju og klæddur ensku fötunum. Þar sátu þeir bræður, þá unglingar að aldri, Ægir og Sævar Sæmundssynir frá Strönd og voru að dorga. Hafði Sævar veitt ufsa en Ægir marhnút.
Kaupa-Héðinn gaf sig á tal við drengina og sagist þekkja ufsann en spurði hver hinn fiskurinn væri.
„Þetta er líka ufsi“, svaraði Ægir þá, „... í enskum fötum“.
************************************
Séra Guðbjartur, sem við köllum almennt séra Bjart, er fastheldinn á fé og seinn til að greiða skuldir sínar.
Eitt sinn fékk séra Bjartur lánað fyrir úttekt í Kaupfélaginu en hefur ævinlega borið því við síðan þegar hann hefur komið þangað og Kaupa-Héðinn rukkað hann að það stæði frekar illa á hjá sér.
Kaupa-Héðinn hefur einnig lagt leið sína nokkrum sinnum að prestssetrinu til að rukka inn skuldina en jafnan fengið sama svar. Að það stæði nú frekar illa á.
Síðast þegar Kaupa-Héðinn fór í slíka árangurslausa innheimtuferð spurði hann séra Bjart hvort hann gæti ekki bara gefið sér upp einhvern dag þegar betur stæði á og hann þá myndi hann líta við með reikninginn.
„Jú, það er góð hugmynd“, svaraði þá séra Bjartur. „Komdu bara í gær“.
************************************
Þvottá er gjöful silungsá og koma stangveiðimenn víða að með strandfararskipinu til að stunda þar veiðar.
Í sumar kom nokkuð stór hópur lækna frá höfuðstaðnum til veiða í ánni.
Kaupa-Héðinn hafði það á orði við Eirík á Þvottá að það væri fjölmennt við árbakkann og sérstakt að sjá svo marga lækna við þessa iðju.
„Jú,“ svaraði Eiríkur, „ekki er nú skrítið að þeir vilji veiða. Þeim er nú eiginlegt að drepa“.
Mikið er ég lifandis skelfingar ósköp glaður núna. [Gefur frá sér vellíðunar, já allt að því frygðarstunu].