Það er þetta með blessaða kveikjarana. Nú er það þannig að riddarinn hefur haft að kveikjurum töluvert að segja undanfarinn ár, vegna leiðindar ávana, sem aldrei er of seinnt að hætta, enda bindur riddarinn miklar vonir við þessa staðhæfingu.
En svo að við komum aftur inn á meginþema þessara rituðu orða þá er það þetta með kveikjarana, riddarinn var sem oftar staddur í verslun hér í borg og viðskiptavinurinn, sem var verið að afgreiða innti eftir verði á kveikjurum og verslaði sér síðan tvo saman í pakka.

Þetta vakti riddarann óneitanlega til umhugsunar, komst hann að því eftir mikla leit inná við, að hann hafði aldrei um alla sína daga verslað svo mikið sem einn kveikjara,

Þettta var svimandi tilhugsun, hvernig má það vera eftir öll þessi ár “í óvígðri sambúð við ósóman sem drepur” að komist hafi verið hjá því að kaupa kveikjara, ekki eru eldspýtur ofarlega á vinsældarlistanum, þannig að það er ekki ástæðan.

Eftir ótrúlega alltof stutta leit í kastalanum hafði riddarinn fundið eina 40 kveikjara, þetta var ótrúlegt og krafðist umhugsunar þessu til skýringar.

Nú er það ekki þannig að riddarinn telji sig vera með stelsýki af neinu tagi og aldrei stolið nokkru meðvitað svo að muni. “OK þetta með tindátana úr Allabúð þarna um árið, það voru þung skref með mömmu að fara með þá til baka og biðjast afsökunar, en afar lærdómsríkt”.

Nei það er bara ein niðurstaða riddarinn er kveikjarasegull, hann á kveikjara láni að fagna.

Gaman væri að heyra frá þeim sem kaupa alla þessa kveikjara.

Töfra Stundir