Húsið var mannlaust, eins og það hafði verið undanfarna mánuði. Fáir höfðu skoðað húsið en enginn kaupandi hafði gefið sig fram. Sem var synd, því þetta var sögulegt hús, fallegt hús, og myndi gjarnan vilja hýsa góða fjölskyldu. Helst forvitna fjölskyldu, sem myndi finna gömlu stílabókina í kjallaranum. Ó, öll leyndarmálin sem þessi stílabók hafði að geyma!
Þó húsið væri mannlaust var það ekki með öllu líflaust. Það er alls staðar líf á vorin. Stærðarinnar humla hafði náð að pota sér inn um rifu á einum kjallaraglugganum, en nú vildi hún aftur út í sólskinið. Hún lamdist aftur og aftur í glerið og í öllum látunum rakst hún utan í blýantsstubb sem hafði fengið að rykfalla í gluggakistunni. Blýanturinn rúllaði niður á steinsteypt þvottahúsgólfið og skoppaði alla leið að hálfstíflaða niðurfallinu, þar sem honum tókst einhvern veginn, fyrir undarlega tilviljun (og eiginlega eins og í teiknimynd), að stingast á ská ofan í eitt gatið á gömlu ristinni. Kraninn fyrir ofan lak taktfast: Drip-drip-drip, en nú hafði niðurfallið ekki undan lengur, því það hafði misst eina gatið sem virkaði almennilega. Lítill pollur hóf að myndast undir krananum. Pollurinn stækkaði smám saman og þegar hann var farinn að þekja fjórðung gólfflatarins hafði humlan örmagnast í glugganum, lagst á bakið og gefið sig örlögunum á vald.
Þetta er skemmtileg saga. Leitt þó að humlan skildi lenda á valdi örlaganna. Það er eitthvað svo Rauðuseríulegt.
Eina leiðin til að endurheimta leyndarmálið er að nota tímavjel [Ljómar upp].