Einsömul sál í Eyðimörk
eigrar um og kallar.
Af lífsins tré hún bítur börk
en bráðum höfði hallar.
Börkur tungu beiskur reynist
beysin reynist gangan.
Í koti sálar klafi leynist
kaldur daginn langan.
Dettur niður, dofnar kliður,
draumalandið órafjarri,
svartnættisins er það siður,
sólartýra hvergi nærri.
Salti storkna, seigla vekur
smásál, og hún öskrar.
Tekur á rás, eitt tárið lekur,
tamin til göngu röskrar.
Í heimi sem að hallar flatt
huggun ertu harmi gegn.
Soltna get þig sál nú kvatt,
sjálft mitt líf er gleðifregn.
Ég sendi þér hóflegar kveðjurnar til baka, enda má varla gerast stóryrtur þegar málfrelsið er dautt. Annars var þetta þokkalegt innlegg hjá þér.
Er einhver umferðarstífla í gangi ? [Klórar sér á bakinu] Þetta þykir mér vera ljómandi vel unninn ljóð. Til hamingju og gott að sjá þig.
Ljómandi geðugt alveg hreint. Ég hygg að hvaðannafturheitir sem kom með fyrsta kommentið (sem hvarf) hafi verið með brundstíflu. Stíflan sú á til samkvæmt almannarómi að valda geðstirðu og almennri fýlu.
Ég þakka hlýrri kveðjur, þó vísan sé vissulega ekki laus við bragfræðileg lýti...þá uni ég sáttur.