Þar er Heittelskuðum hugnaðist ekki að aka með mér þessa fimm hundruð kílómetra fram og tilbaka ákvað ég að gera bara gott úr því og hlakkaði jafnvel til að vera ein í bílnum á bakaleiðinni. Ég gæti þá hlustað á gamla eðaltóna Pearl Jam, Guns n´Roses, Live, og fleiri snillinga sem hinn menningarsnauði Heittelskaður leyfir ekki að sé hlustað á í höllinni.

Þá var mér einnig tjáð að aska væri afbragð fyrir húðina svo ég tók með mér allar krukkur og ílát sem ég kom höndum yfir í þeim tilgangi að ná í sem mest af þessu náttúrulega hrukkulyfi. Sér í lagi þar sem það er kreppa og svona...

Segir nú fátt af ferðinni austur eftir. Nema kannski það að hinn nýi, lægst setti, fjórfætti þegn, áttar sig ekki alveg á stöðu sinni innan heimsveldisins og vill helst hafa hausinn í kjöltu minni meðan ég er að keyra og hið keisaralega afkvæmi vill fremur horfa á i-podinn sinn og er alsendis ómeðvitað um ábyrgð sína gagnvart ómerkari þegnum. Ég var því fremur útsleikt og búin að öskra mín viðkvæmu eðalbornu raddbönd nokkuð hás þegar komið var á leiðarenda.

Losaði mig við barn og hund á tilsettum stað og tíma og hugði mér nú gott til glóðarinnar að hlusta á eðaltóna og syngja með á bakaleiðinni. Sannleikurinn er nú samt að á mínum aldri hugnast mér best að hlusta á Johnny Cash og revíutónlist. Í stað þess að hafa Pearl Jam í botni þoldi ég nú bara lítinn hljóðstyrk, söng ekkert með, og fékk fljótlega hausverk af öllu saman. Skildi svo ekkert í hvað ég sá við þessi dauðadags öskur og ólæti. Ég er sumsé orðin pabbi minn.

Þegar nær dró gosstöðvum tók þó að vænkast nokkuð hagur strympu, og ég safnaði saman kirnum þeim af alls kyns ílátum sem voru með í för og hugðist yfirgefa sjálfrennireiðina til að safna ösku. Ekki tókst þó betur til en svo að hin keisaralega purpuraskikkja klemmdist milli stafs og hurðar á bifreiðinni svo hvorki var hægt að opna eða loka bílhurðinni. Við tók örvænting mikil þar sem ég stóð út í kanti þjóðvegarins fest við bifreiðina, án síma, lykla og annars sem að gagni mætti koma og sá fyrir mér skelfilegan dauðdaga þar sem sléttuúlfar komu við sögu. Eins og önnur örvæntingarfull dýr sem festast í gildru ákvað ég að lokum að naga af mér fótinn - þ.e, rífa skikkjuna úr sjálfheldu sinni svo að opna mætti bifreiðina. (Það var ekki fyrr en í morgun að mér datt í hug að e.t.v. hefði verið gáfulegra að fara úr peysunni, fara inn í bílinn farþegamegin og opna innan frá.) Eftir heljarinnar reipitog við skikkjuna losnaði hún loks, gauðrifin vitaskuld og loks var hægt að opna bílinn.

Tók þá við öskuleitin. Þrátt fyrir að vera vel að mér um margt er jarðfræði ekki eitt af því og er mér raunar hulin ráðgáta hvernig mér tókst á sínum tíma að ná prófi í þeirri grein. Eftir töluverða leit að því sem ég taldi vera ösku tókst mér þó að fylla öll ílátin mín af þessu dýrmæta efni og hélt áfram ferð minni heim í tætlunum af keisarabúningnum.

Átti ég heldur tíðindalitla ferð heim til mín við hlustun ómfagurra revíusöngva og komst að lokum heim stóráfallalaust. Ég ætla hins vegar ekki að lýsa því í smáatriðum hversu kátt var í höllinni er hennar hátign birtist með u.þ.b. 20 kíló af....ósköp venjulegum sandi.

Lifið heil.