Ég er bara fátæk námsmær en þegar barnið mitt vantar skó þá má auðvitað ekki við svo búið standa. Held ég þá að sjálfsögðu rakleiðis niður í bæ, finn fátæklega útlítandi og tötralegt barn og kaupi á það dýrustu og fínustu skóna sem ég finn. Barnið mitt er að vísu jafnkalt og blautt í fæturna þrátt fyrir þessar aðgerðir mínar en mér líður betur á sálinni og einhver á nýja og fína skó! Mér líður vel því að í stað þess að taka til í eigin ranni þá horfðist ég í augu við sammannlega ábyrgð mína og gerði góðverk! Keypti mér - nokkuð billega - sálarró fyrir að minnsta kosti næstu vikurnar og get nú syndgað að lyst. Skilaði mínu til heimsins og þarf ekki að hugsa meira. Ahhhh...

Á Íslandi er fólk á götunni, það eru hundruðir fjölskyldna sem ekki eiga fyrir jólamat. Persónulega get ég ímyndað mér fátt sorglegra en barn sem fær engan jólapakka. Og í guðanna bænum, ekki koma með þetta kjaftæði um að fólk sé að spara sér útgjöld með því að leita til hjálparstofnana yfir jólin. Auðvitað leynist misjafn sauður í mörgu fé en ég get ekki ímyndað mér að fólk standi daglangt í biðröðum og hætti á að koma í jólaklámpakka sjónvarpsins sér til skemmtunar! Ég einfaldlega kaupi ekki þá trúarsetningu þjóðhagfræðinnar og frjálshyggjunnar að fátækt sé fólk að gamni sínu og að atvinnuleysi orsakist af því að atvinnuleysisbætur séu of háar! Sumir draga einfaldlega styttra stráið og fátækt er viðurstyggilegasti glæpur sem til er, svo að vitnað sé til mér merkari penna. Er haldin sjónvarpshátíð til styrktar þessu fólki?

Og það eru fleiri sem eiga bágt á Íslandi. Fyrir stystu var allt í uppnámi innan samfélags geðsjúkra þar sem óvíst var um fjárveitingu vegna náms þeirra. Og hvaða ofurupphæð var hér verið að tala um? 40 miljónir. Það voru nú öll ósköpin - ekki jafnmikið og kostar að stofna til stjórnmálasambands við Sómalíu! Ég á skyldmenni sem þjást af geðveiki og veit því hve regla og öryggi er geðsjúkum mikilvæg, svona framferði er því varla til að auka líkurnar á því að þeir verði einhvern tíma "gildir" þjóðfélagsþegnar. Þá komast geðsjúk börn ekki að á BUGL nema þau hafi helst áður framið sjálfsmorð eða drepið a.m.k. annað foreldra sinna. Þetta leiðir auðvitaðá endanum til stórtaps fyrir þjóðfélagið því að ekkert er gert í málum þeirra barna sem hægt hefði verið að lækna, þau enda svo á örorkubótum í stað þess að skila sköttum og gjöldum í ríkiskassann. Hefur verið haldin sjónvarpshátíð til styrktar þessu fólki?

Það eru reyndar ekki bara geðsjúkir sem eiga erfitt uppdráttar, því miður. Það sést nú orðið á tannheilsu og sjón barna hvernig fjárhagsstöðu foreldranna er háttað. Áður sást það bara á klæðaburðinum! Og enn er reikningsdæmið nokkuð skrýtið; barnið mitt þarf á gleraugum að halda, annars missir það sjón a.m.k. á öðru auganu. Missi það sjón endar það á örorkubótum, og skilar engum fúlgum í ríkiskassann o.s.frv. Væri því ekki skynsamlegt að börn fengju ókeypis gleraugu? Gleraugu á mitt barn kosta um 40-50 þúsund, þar af er Tryggingarstofnun svo elskuleg að styrkja okkur um 5000 kr. ! Hef nú hingað til verið svo elskuleg að endursenda þá fúlgu, með þeim orðum að fyrst þeir megi ekki sjá af meiru þá þurfi þeir nú greinilega meira á þessu að halda en ég. Er að vona að peningarnir fari í eitthvað skynsamlegt og uppbyggilegt, eins og til að mynda starfslokasamninga... Ég er heppin, ég hef hingað til átt fyrir gleraugum og tannlæknisþjónustu fyrir barnið mitt. En það eru ekki allir svo heppnir. Getið þið öll dregið upp úr vasanum 50 þúsund án þess að blikna? Hefur verið haldin sjónvarpshátíð til að standa vörð um heilbrigði barnanna okkar?

Hér hef ég bara verið að tala um litlu málin, ég kýs að hugsa ekki mikið um þau stærri og sorglegri; eins og hvað verður um fjárhag fjölskyldu þar sem eitt barnið veikist. Hafa allir hér efni á að taka sér ársfrí frá vinnu til að vera við dánarbeð barnsins síns? Hugsa líka aldrei um ellílífeyrisþega sem nappa sér kattamat til að eiga nú eitthvað að borða. Þeir eru til og það margir! Þeir eru bara ekki alveg nógu gott sjónvarpsefni.

Auðvitað búum við í hinum stóra heimi en ekki bara hér á skerinu. Þó að það sé álitamál hvort Karítas hafi tekið nógu vel til í herberginu sínu þá ferður stundum að leyfa henni að fara út til að taka þátt í standpínukeppni alheimsfjölskyldunnar.
(Reyndar er Colin Powell endanlega búinn að sigra í þeirri keppni, það fer litlum sögum af því hve mörgum hann bjargaði þarna fyrir austan en honum tókst í það minnsta að fá nógu marga til að snúast í kringum sig og teppa alla þyrluflota þannig að særðir fengu enga hjálp).

En hvað þá með litlu málin? Málin sem ekki eru alveg jafn sjónvarpsvæn? Er ekki hægt að keppa í þeim líka? Er alls ekki að gera lítið úr hörmungunum yfir hátíðarnar, þeir sem fyrir þeim urðu eiga alla mína samúð en það eiga fleiri bágt. Hvað með þessi 40000 börn sem deyja daglega úr hungri og niðurgangi? Úr sjúkdómum sem auðveldlega má ráða við? Hvað með malaríu? Hún er kannski ekki mjög fjölmiðlavæn - ekki þannig að við brestum í grát við sjónvarpið og þrífum í símana - en hún er auðlæknanleg. Það má koma í veg fyrir hana með örlitlum peningum. Og hvað með baráttuna gegn alnæmi? Það fást engir peningar í hana. Það þýðir lítið að fjasa um hórur, eiturlyfjaneytendur og homma heldur er nær að hugsa ðer butt for ðe greis of god. Allir sem einhvern tíma hafa haft mök við einhvern án gúmmíhólks eru í áhættu! Það er óþægileg tilhugsun og við bægjum henni frá okkur en sannleikurinn er samt sá að við getum ekki einu sinni verið viss um hvað maki okkar er að gera...

Semsagt, til að slá nú botninn í þessa langloku. Karítas má fara að heiman, en þarf hún endilega að elta stóra fólkið í standpínukeppninni? Er það nægilegt til að öðlast sálarró að gefa bara í eitt málefni? Getum við þá stungið höfðinu í sandinn og hugsað " skítt með hina, ég hef skilað mínu?"

Lifið heil.