Þar sem Hákon skaffar hreinlega ekki nógu vel, tjah, og kannski líka af því að hann er aldrei heima (er að flakka um landið og taka þátt í æstum ástarleikjum með svissneskum mjaltastúlkum) neyðist hennar hátign stundum til að taka að sér aukavinnu.

Á laugardagskvöldum leggur hún því leið sína í húsbákn eitt sem er í nágrenni Sódómu sjálfrar, þ.e. nálægt svæði 101. Þar eru Bakkus og Mammon (að ógleymdum Amori) tignaðir fram eftir morgni, og stundum lengur. Þarna leggst hennar hátign svo lágt að ganga um beina, að þjóna sauðsvörtum almúganum sem hefur ekki einu sinni nægilegt vit í kollinum til að rísa á fætur er hún gengur í salinn eða sýna henni tilhlýðilega virðingu (er hér átt við sjálfsagðar etíkettur eins og að lúta höfði, þegja þegar keisaraynjan talar o.s.frv.).

Gærkvöldið var semsagt engin undantekning frá þessari reglu. Þrátt fyrir hausverk og almenna leti og slappleika ákvað hennar hátign að drífa sig til starfa. Hún var jákvæð og bjartsýn og reiknaði nú með að allt færi vel. Hún byrjaði því á að kalla á þernur sínar til að færa sig í vinnuföt og gera sig sæta(ri) í framan. Þegar því var lokið hugðist hún fara í vinnuskó. En ó sú mæða ! Þeir voru gauðslitnir, eiginlega bara ónýtir. Í bræði sinni sparkaði keisarynjan í köttinn, sem hún kennir yfirleitt um ófarir sínar, fór að því búnu í einstaklega ópraktíska og óþægilega skó og hélt svo af stað, aftur orðin glöð í bragði.

Keisarynjan lagði svo af stað í sjálfrennireið sinni. Það er ekki ofsögum sagt að sá bíll vekur athygli (sem og hennar hátign sjálf) hvar sem hann kemur. Ekki nóg með að hljóðkúturinn og pústið séu löngu dáin drottni sínum heldur sýður óspart á kagganum, svo að á hverjum ljósum er hennar hátign eins og lokaatriði á rokktónleikum frá níunda áratugnum.

Þegar keisaraynjan hafði lagt að baki dágóðan spöl uppgötvaði hún sér til skelfingar að hún hafði eigi neina líkkistunagla meðferðis. Ákvað hún í snarhasti að bjarga því og stöðvaði því sjálfrennunginn við svokallaða lúgusjoppu á óræðum stað í höfuðborginni. Það voru mistök ! Hennar hátign, sem hélt hún sparaði tíma með þessari ráðstöfun, þurfti að gera svo vel að bíða í óratíma við lúguna ! Hvað er svo að hreyfilimum ungdómsins í dag ? Hennar æruverðugheit hefði nú skilið þetta ef mikil ös hefði verið hjá viðkomandi fyrirtæki en það var nú aldeilis ekki. Hins vegar virðist ungdómurinn í dag (a.m.k. ef hann er á tímakaupi) hreyfa sig eins og afgamlar húsmæður, þjakaðar af gikt og Parkinsons. Hennar hátign, sem ekki er þekkt fyrir þolinmæði, og er auk þess með of háan blóðþrýsting, varð að bíða við lúguna í fjórtán mínútur áður en hún gat haldið áfram að stuðla að hægum og kvalarfullum dauðdaga sínum.

En áfram hélt ferðin, glöð í bragði og smjattandi á nikótínstautum hélt hún áfram ferð sinni um götur bæjarins, með opinn bílgluggann. Önnur mistök ! Ekki hafði hún lengi ekið er lítill maður, væntanlega einnig neðanmittisminnimáttar, á ógnarstóru jeppaferlíki (þ.e. ögn stærra en fararskjóti hennar hátignar) ók framhjá á ofsahraða, ofan í hjólförunum, með þeim afleiðingum að hennar hátign rennblotnaði. Málningin, hárgreiðslan, fíni vinnugallinn - allt til fjandans !

Þreytt, blaut og hvekkt lagði keisaraynjan loks bifreið sinni fyrir utan mammonshöllina, þar vildi ekki betur til en svo að hún steig ofan í drullupoll, þannig að þessir tveir þurru þræðir á líkama hennar sem eftir voru rennblotnuðu. Nú reiknar hún með að fá lungnabólgu, blöðrubólgu, tannrótarbólgu eða þaðan af verra.

Þegar hennar hátign kom loks í vinnuna, fashionably late (hátískulega seint ? ), tók sko ekki betra við. Hún átti að vinna ! Hún átti að þjóna lágkúrulegu, forheimskuðu pakki sem tróð mat af áfergju í öll vit sér auk þess sem það glutraði í sig ódýru, lélegu glundri. Hún átti að þrífa sóðaskapinn eftir þetta fólk ! Og hvað er þetta svo með Íslendinga og hlaðborð ? Ekki troða svona á diskana ! Það er troðið og troðið og svo er megninu leyft í ólystugri sósuhrúgu, minnir helst á aðfarir hjá börnum sem eru að borða í fyrsta sinn sjálf. Það er hægt að fara aftur og fylla á diskinn !!

Keisaraynjan fékk ekkert að borða sjálf og þarna voru engir til að þjóna henni. En þar sem hún er hörkutól þefaði hún nokkrum sinnum af ilmsöltum sínum, reyrði lífstykkið og tók til óspilltra málanna við að vinna.

Sjö tímum síðar losnaði hún úr þessum hremmingum, þreytt á sál og líkama, með bólgnar tær (eftir skófjandana) og þreytta fætur. En ólýsanlega glöð að hafa sloppið lifandi frá þessu dónalegu sveitadurgum.

ALDREI AFTUR !
Hákon, annaðhvort ferð þú að sjá fyrir mér eða ég er farin!