Eitt sinn var uppi á Íslandi dvergur nokkur sem nefndist Víðir. Hans helsta vandamál (fyrir utan hina ýmsu leiðu fylgikvilla sem fylgja því að vera dvergvaxinn) var að hann leit út eins og kona. Þetta olli honum ómældri hugarangist, sérstaklega þegar leið á ævi hans og kynhvötin fór að segja til sín. Þar sem hann var gagnkynhneigður lá auðvitað beinast við honum að reyna að tæla konur til fylgilags við sig, en útlitsgalli hans olli því að hann átti ekki erindi sem erfiði meðal gagnkynhneigða kvenpeningsins, sem hafði ekki áhuga á samræði við svo kvenlegan dverg.

Í örvæntingu sinni brá Víðir því á það ráð að leita til hinna samkynhneigðu. Þar gekk honum mun betur, enda var útlit hans ekki einasta kvenlegt, heldur nokkuð þokkafullt. Fyrr eða síðar kom þó alltaf að því að gamanið kárnaði. Þetta gerðist ávallt þegar hýra konan sem Víðir var í samræðum við spurði hann að nafni. Þar sem hann var með eindæmum heiðvirður maður kunni hann alls ekki við að segja ósatt. Komst þá óhjákvæmilega upp um kyn hans.

Víðir var sökum alls þessa orðinn gjörsamlega úrkula vonar um að geta nokkurn tímann vermt ból sitt með kvenlíkama. Hann hugsaði vel og lengi um úrræði sem gætu bætt þetta ófremdarástand. Eftir töluverða íhugun (og mikið lýsis- og fiskát) fékk hann loksins andlega vitrun.

Víðir flutti til Bandaríkja Norður-Ameríku og breytti nafni sínu yfir í hina engilsaxnensku hliðstæðu þess; Willow. Á því máli getur nafnið nefnilega átt við um bæði kynin.

Lifði Willow því hamingju- og kvensamur til æviloka.