Þarfagreining er göfug list. Hana iðka ekki margir, og þó svo að hópur þeirra sem til fyrirbærisins þekkja sé lítillega stærri, er hann örsmár í hinu stærra samhengi hlutanna. Við hlið hóps þeirra er reglulega iðka sjálfsmeiðingar í píslavottarskyni er hann til að mynda vart sýnilegur.

Margir vilja í fáfræði sinni og fljótfærni rugla þarfagreiningu saman við þarmagreiningu. Slíkt er lítið annað en gróf móðgun gagnvart öllum þeim er hina göfugu iðju sem þarfagreining er stunda. Þarmagreining er úrkynjaður og viðbjóðslegur verknaður, og á ekkert skylt við hina háleitu og hreinu list sem þarfagreining er.

Þarfagreining snýst fyrst og fremst um að kunna að meta hlutina á réttan hátt. Hún snýst um að geta séð og mælt út sannleikann eins og hann er, en ekki eins og menn vilja að hann sé. Þarfagreining gerir manninum kleift að rísa gegn sínu siðspillta og lágkúrulega eðli og leita hinnar guðlegu forsjár sem öllum stendur til boða ef þeir beita réttum aðferðum.

Undirritaður mælir því sterklega og af heilum hug með þarfagreiningu, öllum þeim sem leita sannleikans til handa.