Áður en fegurðin barðist við hryllinginn, áður en dýrahjarðir hlupu óbeislaðar um gresjur, áður en frumburður mannkynsins saug lífsvökvan úr móður sinni, fyrir daga fugla, aftureldingar, ástarinnar og lífsins... var barist um sköpun hins komandi!
Mörg og ómæld öfl börðust um sköpun tilvistar með tilheyrandi lögmálum. Eftir stóð tvennt, hið góða og illa og háðu þau enga óþarfa bardaga þar sem útséð var að í engu þótti styrkur annars meiri en hins. Þessi tvenn öfl komu því sér saman um að skapa fyrirmynd þess sem koma skyldi og yrði íbúar þessa leikvangs að hálfu góðir og hálfu illir. Á engann hátt mátti öflin hagræða verðandi tíðum og yrðu afsprengi þeirra að heyja sína bardaga sjálfir. Enn er ekki útséð um hvernig mun fara en það hlakkar í yfirboðara mínum - því illa!

Þessir aumu fangar hafa svo lengi átt í útistöðum við sjálfa sig og stefnir í strand á óvissu klettum. Ekki er vitað um upphafið né endirinn en samt fullyrða þessir menn að þeir viti öll lífsins svör og sé því tímabært að eyða því, því mikilfengleiki mannsskepnunnar og viðhangandi vísinda og hroka ætlar engan endi að taka fyrr en á endanum (ekki þarf að bíða né leyta hans mikið lengur).

En hvað er við þess apa að sakast? - Þeim var hennt ósyndum útí hyldýpið og dæmdir til þess að eltast við skottið á sjálfum sér og takmarkalausar tálsýnir þangað til hinni einu sönnu hulu skynjunarinnar yrði svipt af...

Skoða skyldi eigin barm og harm óháð umfangi...
Hér á Baggalút hafa ríkjandi viðmið og gildi hins útópíska samfélags verið svífvirt um nokkurra mánaða skeið (og lengur). Á ég Finngálkn (kallaður Pétur í raunheimum en verð þó sjaldann eða aldrei og alltaf kallaður postuli) stóran þátt í þeim andans úrgangi sem skilinn hefur verið eftir hér inn á síðum þessarar stofnunnar undanfarin misseri. Ég hef verið misliðinn og miskilinn með meiru og ýtt undir sjálfur þegar "gamanið" hefur staðið sem hæst og ég hef læst klónum djúpt í ýmsar sálir og skaddað, viljandi óviljandi. En nú loks er tilraun minni lokið á mannlegum breiskleika, ekki síst á sjálfum mér. Ég hef eimað hinn sanna anda úr hinum ýmsu persónum sem hér hafa falið sig á bak við falskar fyrirmyndir - og er innsta eðli þeirra ekki fallegt og ætti því að halda því lokuðu inni sem lengst.

Kastið fyrstur sá er syndlaus er! Það er einkenni mannsins og eðli að upphefja sjálfan sig á kostnað annara og því skyldi maður læra að búast við hinu óvæntasta öllu því er menskt telst, þá einkum og sér í lagi teli maður sig hafa náð einhverskonar þroskastigi sem hefur mann yfir aðra. Ykkur sem ekki hafa kunnað við mig hingað til verður ekki að þeirri ósk ykkar að losna við mig að sinni út úr draumkennda samfélagi því sem við sameinumst í því ég hef enga þörf fyrir frekari tilraunir né auðganir á útjaðri anda míns og sálar lengur. Enga fáið þið afsökunina frá mér enga engin ástæða gefin til. Munið að án ljótleikans væri tilvist fegurðarinnar aum - gefið því gaum.

Endir þessa félagsrits er að finna í orðum Megasar, meistara mannlegrar krufningar: "því þeir sem flækja sér í félagsskap með mönnum, þeir fara sér og hamingjunni að voða".