Innsýn í mannlega tilveru
Mér er enn minnisstætt atvik nokkurt sem ég varð fyrir í Helsingfors fyrir nokkrum árum síðan. Ég gisti í ágætri íbúð vinar míns í fjölbýlishúsi frá fjórða áratugnum í Töölöhverfi. Að morgni dags er ég hafði hellt mér uppá kaffi rápaði ég með bollann út á svalirnar sem snéru út að bakgarði hússins. Sé ég þar ekki mann liggjandi örendan í einkennilegri stellingu á steyptu bílastæði. Mér verður um, og kalla til vinar míns og bendi honum á atarna. Sá er maður hinn vaskasti og bregður sér hið snarasta niður og gætir að manninum. Hann kemur svo aftur upp og tjáir mér að líkið sé öldungis ekki örent, heldur aðeins sofandi eftir erilsama drykkjunótt.
Núna, mörgum árum síðar, hugsa ég oft með söknuði til þessa atburðar og sé í honum endurspeglast svo margt sem ég hef orðið vitni að í þessu okkar Íslenska þjóðfélagi á síðustu misserum. Útfærsla landhelginnar. Pönkið. Guðmundar og Geirfinnsmálið. Laxárvirkjun. Lúsarfaraldurinn í Vestmanaeyjum. Því þegar betur er að gáð er ekki sérhver bölvun dauðadómur heldur er hún stundum mikil Guðsgjöf sem er svona lunkin við að villa á sér heimildir.
Þetta heitir Helsinki andskotansbölvaðhelvítissótsvartahoppandihæstaréttadómararíhommapartíis Svíafíflið þitt!!!!
Neibb. Líkt og margir staðir í Finnlandi heitir borgin tveimur jafnréttháum nöfnum. Hefð hefur verið fyrir því á íslandi að nota sænsku nöfnin. Allt annað er eins konar útlenskusnobb byggt á misskilningi.