Fíkillinn Vímus er fallinn á ný
frelsið ég kunni ei að meta.
Aftur á Gestapó glaður ég sný
glötunarveginn skal feta.
Tappinn af helvítis flöskunni flaug
ég fljótlega úr henni tæmdi.
Ég fann hverja einustu titra nú taug
til andskotans sjálfan mig dæmdi.
Í nasir mér spíttið af speglinum hvarf
og spikfeita jónu ég vafði.
Í mig ég dúndra því dópi sem þarf
djöfullinn fangað mig hafði.
Hér er ég mættur og hérna ég skal
halda mig áfram í vímu.
Ég á ekki um það neitt einasta val
andskotinn vann þessa glímu.
Vímus greinilega búinn að nurla saman fyrir kvartara. Annars hlýtur kallinn að hafa verið böstaður með stöff og svo hefur hann skvílað fyrst hann er úti. Hvernig er annars að dæla mebba oní kók? Verður maður ekki soldið upptæt?
Alltaf jafn gaman að sjá þig. Ég skvíla aldrei og verð aldrei böstaður. Mebbi og kók klikkar ekki eins og þú veist sjálfur.
Eins undarlega og það kann að hljóma, þá er útsýnið skárra með þig innan sjóndeildarhringsins. [Íhugar að fara til augn- eða geðlæknis]
[Hættir öllum ótímabærum dramaköstum]... fínar vísur hjá þér gamli vin...
Mér virðist sem þetta fall mitt frá fíkninni hafi verið fyrirgefið og kann ég ykkur bestu þakkir fyrir það.