14 kafli.

"Finnst ykkur ekki merkilegt hvað maturinn bragðast alltaf betur út í náttúrunni," sagði Anna glaðlega með fullan munninn af jólaköku og opnaði aðra dós af niðursoðinni skinku.
"Æ, Anna, vertu ekki alltaf svona munaðarlaus eitthvað," sagði Jonni hranalega reyndi að líma höfuðið aftur á Kíkí - sem var núna hættur að kippast til.
"Þegiði þarna niðri," hvæsti Finnur, sem lá uppi á hólnum og skimaði niður að stíflunni, "..það er einhver að koma."

Jonni og Dísa flýttu sér til hans og lögðust við hliðina á honum. Anna ákvað að halda kyrru fyrir hjá nestinu og byrjaði varlega að reyta fiðrið af Kíkí.

Stór, svartur eðalvagn ók löturhægt eftir stígnum og nam staðar upp við vaktskálann. Út úr honum stigu maður og kona. Dísa gaf frá sér hálfkæft óp og hnippti í Jonna. "..þetta er Villi!" Þau litu hvort á annað. Gat verið að Villi hefði ekki verið krossfestur af frímúrurunum eins og þau héldu?

"En hver er þetta með honum?" spurði Finnur og reisti sig upp til að sjá betur.
"Ég sé ekki betur en að þetta sé Vigdís Finnbogadóttir," hvíslaði Jonni. Honum stóð orðið ekki á sama. Hvað var Villi að gera þarna með fyrrverandi forseta lýðveldisins?

Villi hafði nú opnað skottið á bílnum og bisaði við að drösla einhverju þaðan út.
"Flýttu þér maður," sagði Vigdís óþolinmóð og leit á klukkuna.
"Ég er að reyna það," ansaði Villi stuttaralega. "..hann er engin smásmíði."

"Er þetta maður í pokanum?" spurði Dísa óttaslegin og þrýsti sér þéttar upp að Jonna.
"Ég sé ekki betur?" muldraði Jonni og greip annars hugar um mittið á Dísu.
"Kannski þetta sé týndi forsætisráðherrann," sagði þá Finnur og fikraði sig enn nær bílnum.

Villi og Vigdís báru manninn í pokanum milli sín að stiganum, sem lá upp að lóninu. Þegar þangað kom þurfti Villi að leggja pokann frá sér til að kasta mæðinni.
"Voðalegur aumingi ertu orðinn," sagði Vigdís - sem blés ekki úr nös. "Ég hefði betur fengið annan af þessum ungu, stæltu strákum sem þú hangir með alla daga til að hjálpa mér."
Villi strauk svitann af enninu og leit hvasst á Vigdísi. "Þú lætur strákana í friði! Ég vil ekki að þeir endi eins og ég, sem viljalaus verkfæri þín."
"Þegiðu, og dröslaðu pokanum upp. Vesalingur."

Finnur horfði agndofa á Villa bifa manninum smátt og smátt upp. "..ég trúi ekki að Villi hafi gengið til liðs við frímúrarana," sagði hann, en fékk ekkert svar. Jonni og Dísa voru horfin.
"Krakkar? Hvar eruð þið," kallaði hann lágt. Hann fékk ekkert svar.

Skyndilega sá hann þá hvar Anna kom gangandi til hans.
"Páfagaukssúpu?," spurði hún glaðlega og brosti.

---

Villi ýtti pokanum fram af brúninni og lagðist flatur á stéttina, örmagna. Vigdís horfði á eftir pokanum hverfa ofan í svart lónið og hló þurrum hlátri. "..þú grófst þá þína eigin gröf eftir allt saman! Þú áttir framtíðina fyrir þér Davíð - en enginn rís upp gegn frímúrarareglunni. Enginn."