7 kapítuli - eftirköst móðurmissis

Nótin var rök - og sleip, þegar Halldór Erlendsson gekk þungum skrefum í átt að höfninni. Það var liðið næstum ár frá því að Sigurlín dó. Hann vissi ekki enn hvernig.

Er hann stikaði þarna áfram í myrkrinu fann hann hvernig rakaðir fótleggir hans strukkust við blautar flauelisbuxurnar. Hann hafði rakað sig allan fyrir neðan háls í brjálæði andartaksins en hélt fögrum makkanum sem hafði freistað svo margra ungra manna - og þykku skegginu sem minnti helst á varpstað álfta eða annarra vatnafugla.

Halldór tók eftir því að móða hafði sest innan á hjálminn sem var orðin hans aðalsmerki í hinu harða samfélagi hafnaverkamannanna. Hann gekk beinn í baki sem leið lá framhjá slippnum og hugsaði til móður sinnar Lovísu sem hafði andast fyrir aðeins þrettán klukkustundum. Það fór fiðringur um tær hans þegar hann hugsaði um hennar heita barm og mjúku, þykku lendar.

Nú reis hann mót nóttinni eins og úlfur í leit að bráð. Reður hans skagaði fram eins og horn einhyrnings í þvölu flauelinu og hann fann að hann þurfti að losa um spennuna sem myndast hafði í mjóhryggum undanfarnar klukkustundir.

Þrátt fyrir að vera komin hátt í fertugt var hann en stoltur af kraftalegum vexti sínum sem helst minnti á grískan guð ellegar hnarrreistan górill-apa. Ætti hann kannski að hringja í strákinn úr bakaríinu? Eða Stefán úr ísbúðinni.

Guð minn góður, hann var að springa!

Halldór tók fram þvælt eintak sitt af Spartakusi og skimaði kringum sig í veikri von um að sjá karlmann sem svipað var ástatt um. Hann gat ekki máð úr huga sér myndina af leðurbuxunum sem hann geymdi undir rúmi hjá mömmu. Hann bölvaði sjálfum sér fyrir að hafa ekki þorað að ná þeim undan líkinu. Hefði hann þær ætti hann ekki í neinum vandræðum með að létta á sér. Þær höfðu aldrei brugðist honum.

Aldrei.