Ég er óskaplega lasburða. Mig grunar að helvítið hann Myglar hafi eitrað fyrir mér eftir að við ræddum um knattspyrnu í gærkveldi. Ég sagði honum að knattspyrna væri fyrir smábörn og fávita og hann kinkaði ákaft kolli. Sagði "ég skil" aftur og aftur. Þegar ég hafði sagt meiningu mína um ensku knattspyrnuna, þýsku knattspyrnuna og íslenska landsliðið reis Myglar upp, klappaði mér á kollinn og hvíslaði "hróið mitt - það er aðeins eitt til ráða". Svo færði hann mér afar ljúffengan mjólkurhristing með jarðarberjabragði (en möndlulykt, sem var einkennilegt).

Ég hefi vart staðið upp úr bælinu síðan ég lagðist um tíuleytið í gærkvöldi - nema til að kasta upp eða niður. Engu er líkara en leikið sé á pípuorgel í höfði mínu, augun leita inn á við, lifrin tútnar út og vélindað virðist sprungið. Allt út af knattspyrnu - þeirri skelfilegu "íþrótt".