Mér var boðið til opnunar á nýrri handritasýningu í Þjóðmenningarhúsinu síðastliðinn laugardag. Gott og vel. Ég mætti og geispaði stórum meðan í það minnsta fjórir aðilar fluttu sömu opnunarræðuna.

Að svo búnu var gestum smalað inn í nýmóðins sýningarrými - sem einnig mætti nefna skúmaskot - en þangað var búið að hrúga völdum þjóðargersemum, ellegar ljósritum af þeim. Allt klabbið var haganlega lýst og helstu skinnpjötlunum valinn staður í rammgerðum glerkössum.

Þar sem ég stóð í makindum í rökkvuðu sýningarherberginu og virti andaktugur fyrir mér konungsbók Eddukvæða æddu inn með miklum bægslagangi biskup Íslands, forsætisráðherra og forseti lýðveldisins, ásamt föruneyti. Mér varð svo um atganginn að glas, hálffyllt af ódýru freyðivínssulli, þeyttist úr hönd mér og endasentist í átt að sjálfustum herra Ólafi.

Andskotann er maður með hans reynslu líka að þvælast á opinbera samkomu í ljósum jakkafötum?