Í gær rölti ég, líkt og aðra föstudaga, niður í Valhöll til að fá mér kaffisopa og spjalla við flokksbræður. Hlakkaði ég mikið til, því þetta eru oftast indælar stundir. Með rjúkandi kaffibolla í hönd, umkringdur glæsilegum málverkum af föllnum foringjum fyllist ég gjarnan ró og öryggi sem ég finn ekki annars staðar.

Nema hvað. Í gær brá svo við þegar ég kom aðvífandi að anddyrið var fullt af uppstríluðum unglingum og pönkurum. Æddu þeir þar um eins og taugaveik hænsn geltandi í farsíma og klórandi sér í úfnum gelklepruðum kollunum. Mér var ekki skemmt.

Ég varð að brjóta mér leið gegnum skarann með harðræði og sparaði hvorki olnbogaskot né spörk. Þegar inn var komið var útlitið ekki glæsilegra. Þar úði og grúði af samskonar krakkabjánum í krumpuðum kjólum og jakkalörfum - og ætlaði ilmvatnsfnykurinn af þessu gaggandi hyski mig lifandi að drepa.

þá skyndilega otaði eitt vesældarlegt gerpið að mér bréfsnifsi sem á var prentuð mynd af einhverjum vitfirringi, skælbrosandi - og tautaði gegnum vaxbornar varir eitthvað um að ég ætti að kjósa viðkomandi. Var mér þá nóg boðið. Ég þreif í hnakkadrambið á bréfberanum og hristi duglega.

"Það skal sko ekkert sífrandi bleyjubarn segja mér hvað ég á að kjósa!," gargaði ég í eyrað á vesalingnum sem tók við það upp á því að kjökra og sjúga óstjórnlega upp í nefið. Ég hristi betur.

"Það kemst enginn rauðbirkinn kommúnistaræfill upp með að koma hér inn - í sjálft musteri frelsisins - og dreifa hér illþefjandi glanspappírsáróðri fyrir einhver hísterísk pelabörn með smeðjuglott á vör!" Þegar hér var komið var mannlufsan farin að hágrenja og var augsýnilega búinn að væta buxurnar.

Ég kastaði viðmælenda mínum út í horn, rétti af bindið mitt og leit yfirvegaður yfir skarann, sem nú var þagnaður og starði lotingarfullur í átt að mér. Ég tók eitt skref í áttina að þeim og hvæsti: "Í þessu húsi er ekki valið um eitt eða neitt! Hér kjósa menn Sjálfstæðisflokkinn!" Að þeim orðum töluðum sneri ég mér við, stikaði út og skellti á eftir mér - enda allur kaffiþorsti löngu slokknaður.