Nú er sirka ár síđan ég losađi mig viđ gamla bílinn minn. Síđan hef ég veriđ meir eđa minna fótgangandi og kunnađ ţví ágćtlega - ţađ styrkir bćđi líkama og sál. Undanfariđ hef ég ţó eitthvađ veriđ ađ svipast um eftir nýjum skrjóđ - var m.a. međ ágćtis sportbíl til afnota um tíma - en ég er nú sennilega ekki týpan í svoleiđis farkost. Ég hef aftur haft augastađ á lítiđ notađri Fiat-beyglu sem ég kann ágćtlega viđ og hef ađeins tekiđ í; afar rennilegur, skemmtilegur á litinn, en dálítiđ hastur í stýri - sjálfskiptur.
En mađur veit ekki, erfiđlega gengur ađ fá upp fast kaupverđ á appíratinu auk ţess sem ég ţykist heyra einhver skrítin hljóđ í vélinni. Ćtli mađur labbi ekki bara áfram - ţađ er líka svo skrambi gott veđur.