Skyndilega er óbyggilega rokrassgatið Viðey orðið hvers manns hugljúfi. Skrumslefandi borgarstarfsmenn keppast um að lofa hugmyndir um að flytja hitt og þetta hafurtask út á þetta yfirgefna sker sem enginn ann og enginn vill af vita.

Nýstárlegum gleðigandi Yokar Ono var nýverið fundinn þar staður fjarri mannabyggðum - og nú ræða menn það fjálglega að flytja þangað forseta lýðveldisins ásamt föruneyti. Mun það, að mér skilst, gert til að rýma fyrir nýrri aumingjagóðri sefjunarflugbraut á Arnarnesi, ætlaðri lötu landsbyggaðrhyski sem ratar ekki í Kringluna frá Keflavík.

Einnig er reifað að flytja þangað öll aðfluttu hreysin og kofaskriflin á Árbæjarsafni af því vænlega byggingarlandi sem þau jú teppa - svo þar megi reisa alvöru hús fyrir blessað úthverfakíttið.

Gott og vel. Það er í sjálfu sér ekkert að því að hlaða ónotuðu drasli og puntudúkkum upp í Viðey - skárra væri það nú að nýta ekki plássið.

En hvers vegna að láta þar við sitja? Af hverju ekki að skófla þangað öllu því sem enginn vill og enginn þarf á að halda? Strætó, sinfó, listasöfnin, handritin, biskupinn, þingið - gamla fólkið, öryrkjana.

Út í Viðey með það allt. Við þurfum plássið.