Ég greip tækifærið um síðustu helgi og lagði land undir fót. Ársfjórðungslegur ritstjórnarfundur hafði dregið mig til föðurlandins og mig var farið að þyrsta í fegurð fjallana og unaðsilm náttúrunnar. Lá leið mín úr borginni eftir suðurlandinuallt austur undir Jökul þar sem gist var í guðsgrænni náttúrunni undir Skaftafelli. Auk veðurblíðunnar, sem elti mig einsog skugginn,vakti athygli mína sá mikli fjöldi erlendra gesta sem nú orðið leggur leið sína um hinar íslensku sveitir og óbyggðir. Ég ákvað af fræðilegum áhuga að kynnast úrtaki úr þessum hópi til að reyna að finna samfélagslegan nefnara í þessu annars fjölskrúðuga mengi furðufulga. Mestmegnis virðist þetta nú vera sauðmeinlaust fólk, hvort heldur niðurlútir Japanir, spéhræddir Fransmenn eða Þýðversk merkikerti. Eitt virðast þó allir eiga sameiginlegt - og það er nískan og nirfilshátturinn. Þetta fólk ferðast um hálfan hnöttinn með hrísgrjónin sín í sekkjum, loftþurrkaða snígla í plastumbúðum og niðursoðið súrkal í dós. Svo fer þetta um allt land á puttanum eða hjóli og sefur í tjöldum á túni. Eina þjónustan sem erlendir ferðamenn á Íslandi virðast þiggja eru björgunaraðgerðir hjálparsveitanna. Hvað er það í fari Íslands og Íslendinga sem dregur þetta fólk að? Eiga Íslendingar að bjóða slíkan ófögnuð velkominn? Það finnst mér ekki. Það er ekki vanþörf á að siða þessar afætur til. Íslensk náttúra er sameign okkar Íslendinga og nú er kominn tími til að rukka.Blásum í lúðra, köllum saman þing og setjum bráðabirgðalög. Túristaskatt og ljósmyndatolla, puttalingasektir og útlendingagjald. Aðgangseyri að Íslandi ef með þarf. Látum ekki arðræna okkur enn eina ferðina.