Enn er hann upp risinn, bóndadagurinn.

Nú ćttu, ef allt vćri međ felldu, allir sómakćrir íslenskir karlmenn ađ sitja lafmóđir á bćjarhlađi sínu, eftir ađ hafa hoppađ á einum fćti kringum bć sinn og útihús, íklćddir engu öđru en skyrtulafi og annarri buxnaskálminni. Ţví ţannig ber húsbćndum ţessa lands jú ađ fagna ţorra.

Ef allt vćri međ felldu. Já.

En ţar sem ég einfćtti mér tignarlega kringum húsalengjuna mína, sprengmóđur í morgun­gaddinum klukkan fimm í morgun fékk ég ekki séđ ađ margir kynbrćđur mínir sýndu ţessum rammíslenska siđ tilhlýđilega virđingu. Onei. Sennilega lágu ţeir enn makindalega í bólinu og biđu ţess skjálfandi af spenningi ađ makinn skakklappađist fram úr og fćrđi ţeim ristađ brauđ, kaffi - og jafnvel eitthvađ međđí.

Er virkilega svo komiđ ađ hćgt sé ađ múta íslenskum karlpeningi međ gúmelađi og uppáhellingi til ađ hunsa sjálfan verndardýrđling karlmennskunnar - Ţorra konung?

Hafa menn virkilega selt sig međalmennskunni fyrir fáeina svefndrukkna kossa - og alţjóđlegt tákn lágmenningar, niđurlćgingar og úrkynjunar karllegra gilda; blóm - á sjálfan bóndadaginn?