Kćru félagar, kunningjar og ađrir hatursmenn. Ég hef orđiđ var viđ gegndarlausa óvild í minn garđ eftir lítinn pistling minn um handbolta - mínir góđu félagar á ritstjórn hafa varla yrt á mig og almenningur allur urrar á mig á götu. Gott og vel. Ég er föđurlandssvikari. Ég er hrćsnari. Ég er kelling.

Eđa hvađ? Stundum líđur mér illa - ég er hvumpin og kergjulegur, slćlega upplagđur og úfinn í skapi. Ţá ţykir mér gott ađ leita á náđir kvenna. - Og misskiljiđ mig ekki kćru lesendur, ég á ekki viđ ţann siđ ađ skríđa í fađm sullaveikra portkvenna eđa lćđa mér inn á nástrandir súluhofa. Nei. Mér finnst gott ađ glugga í létt hjal og gleđipískur, mér er unun ađ ađ súpa af misvitrum bollaleggingum og glennufjasi. Já - ég lít oft viđ á femin.is.

Ólíkt Fannari Fannsker er mér annt um ţennan litla skika, ţennan unađsreit og aldingarđ ţar sem spakar meyjar hlaupa um og pensla tölvuskjáinn međ ilmandi vísdómsorđum og sefandi speki.
Fátt róar mig meir en gaspur um matarkúra, málskrúđ um sambandsslit - ó já, dađurórar og framjáhaldshvísl stilla mig og oftlega hef ég ţakkađ mínum sćla fyrir ađ ţessar sírenur vefsins hafi náđ ađ tćla mig í lund sinn. Og ţá verđur mér sama - sama ţó handboltafasistar og ţjóđrembuníđingar telji mig kellingu.

En hvađ gerist? Himnarnir hrynja. - Á ögurstundu, međan ţjóđ mín situr dáleidd, háir stríđ viđ ţýska ţúsund ára ríkiđ og bónar í huganum geislabauga Ólafs helga og heilags Patreks.
Ég sit í einsemd minni og leita kyrrđar á ódáinsvöllum hinnar mildu Máríu [ţ.e. Ellingsen]. Ég biđ ekki um mikiđ - máske litla klausu um farđa, hugleiđingu um skófatnađ - jafnvel lítill hösl-stúfur vćri nóg til ađ tempra mitt ólgandi hjarta.

En, nei. Mér er kastađ úr Eden, grýtt í malbik hversdagsins svo glymur í.
Á vefnum - sem ég hef elskađ svo heitt - blasir viđ ekkert nema grábölvađur og demónískur, alltumlykjandi, súrlyktandi, svarblábólginn, heljarsyrtur HANDBOLTI!

Ég gríp í örvćntingu um mús mína og skruna eftir ţráđum, en hvert sem litiđ er má ađeins sjá gífuryrđi og upphafningu "strákanna YKKAR". Ég tek andköf og tárin streyma niđur vanga mína. Ţćr eru glatađar mér ađ eilífu. Ein óskar einhverjum jukkum góđs gengis [ sennilega einhver svartur galdur] međan önnur hyggur á rauđvísdrykkju yfir einni djöflamessunni. Rauđvín međ handboltaleik! Höfum viđ gersamlega snúiđ baki viđ siđmenningunni?!

Ţegar ég hef grátiđ nóg, manna ég mig upp til ađ líta aftur á skjáinn. Ég forđast fjölfarnar slóđir og í öllum bćnum hamingjunnar finn ég fljótlega lítiđ samtal um brjóstahaldara - og sofna tiltölulega vćrt frá ţví. En ég er ekki samur, ég hef misst trúna á hinn helming mannkyns. Ég stend einn eftir, fölur - kaldur. Guđ varđveiti okkur öll.