Poppkorn er hollur og hressandi skyndibiti. Í gćrkvöldi lagađi ég fullan súpupott af poppkorni, tróđ í pípu mína dýrindis Evening Treasure tóbaki frá Peter Stokkebye og horfđi á kvikmyndina Dut yeung nin wa, eftir Kínverjann Kar-wai Wong.

Kvikmyndin segir frá tveimur einmana kínverskum sálum í Hong Kong sjötta áratugarins, sem kynnast ţegar makar ţeirra taka ađ halda hvor viđ annan. Skemmst er frá ţví ađ segja ađ kvikmyndin er í alla stađi hin prýđilegasta. Hvert smáatriđi er útspekúlerađ svo úr verđur geysigóđ kvikmynd sem allir ćttu ađ sjá sem hafa einhvern snefil af smekk eđa fagurfrćđilegum áhuga. Leikur er feykigóđur og gaman ađ heyra hvernig leikstjóri notar mismunandi mállýskur og hreim til ađ undirstrika uppruna persónanna.

Ég mćli ţví eindregiđ međ Dut yeung nin wa og góđu poppkorni (Krausler-pop-fiesta eđa Lennerstein-cornmaster).