Nú eru löggumenn snaróðir yfir lélegu kaupi og bágum kjörum. Þar áður voru það bandsturlaðir leikskólakennarar. Það þykir mér miður. Þetta eru jú þær tvær stéttir manna, auk öskukarla- og kerlinga, sem ég vil að líði sem best í sínu starfi – til að geta sinnt því (og mér) af þeirri alúð sem þörf krefur hverju sinni.

Verri þykir mér þó þögnin hjá öðrum og óþarfari stéttum. Af hverju eru lögfræðingalufsurnar ekki brjálaðar yfir sínum kjörum? Eða bankasnúðarnir? Nú eða allar millistjórnendadulurnar? Og forstýringa­himpigimpin?

Mikið liði mér betur ef það yfirlaunaða hyski neyddist til að rotta sig blánefjað saman á götuhornum til að heimta betri kjör. Öskuþreifandi saltvondir bankabéusar og dindilóðar dragtklæddar skilanefndaskvísur. Það væri indælt. Þá liði mér eins og eitthvað réttlæti væri hugsanlega til í henni veröld.

En neibbs, það viðist ekki þörf á því. Því er nú miður og verr.

Sem bendir til að viðkomandi þjóðsugur séu bara nokkuð sáttar við sinn hlut. Sem er eiginlega bara ansi hreint fimbulflennifokking skítt.