Brá mér að sjá nýmóðins leikverkið um þau Rómeó og Júlíu á dögunum.

Það var ósköp gaman.

Sá miðaldra fólk sveifla sér af miklum móð úr rjáfri Borgarleikhússins og þylja einhverja torræða dægurlagatexta, milli þess sem þau sýndu tískufatnað.

Allt í allt hin dægilegasta skemmtun; heilmikið hopp, hí og rassaköst – og gaman að sjá að eitthvað virðist ætla að rætast úr strákrenglunni úr þakskeggjaauglýsingunni, en hann ku leikstýra verkinu.

Einnig var gaman að sjá skeggjaðan kall í kjól, það er alltaf drephlægilegt – og svo fékk ég líka að blása sápukúlur, en það er einmitt það skemmtilegasta sem ég veit.

En mikið óskaplega var sjálft stykkið eitthvað mikil klisja, klúðurslega skrifað og fyrirsjáanlegt. Af hverju notuðu ekki krakkagemlingarnir símann sinn í stað þess að standa í bréfaskriftum eins og einhverjir miðaldamenn – eða sendu bréflufsuna í það minnsta í ábyrgðarpósti?

Það hefði sparað mikið vesen – og fjölgað stjörnum á annars frábærri uppsetningu.