Ykkur sem allt er að kenna
og ekkert fáið að gert
senn munu bálkestir brenna
blóðheitir – einn fyrir hvert.

Þig hyski við tökum senn höndum
hlekkjum og berum á torg,
yfir þér emjandi stöndum
ólgandaf gremju – og sorg.

Ykkur skal troðið í tunnu,
þið tjörguð og fiðruð að vild
af þeim sem að aldrei til unnu
að axlykkar fjárglapasnilld.

Stýfðum í gapandi stokka
stingum við útrásarher.
Dauðhreinsum fánýta flokka
og flæmum út þingheiglager.

Sprikla þið fáið á spýtum
spikuð af sjálftökumör.
Eggjum við í ykkur grýtum
og öll ykkar dragúldnu svör.

Að síðustu sökkva þeir allir
í syndfylltan ömurðarpytt
sem byggðu sér hégómahallir
og héldu þar mitt vera sitt.

---

En þessu má (flestöllu) forða,
feigðina getið þið kvatt.
Ég vísa til aldinna orða:
Þið eigið að segja mér satt.