Um páskana lagđi ég upp í enn eina ferđ mína til Svínţjóđar, nánar tiltekiđ Stokkhólms. Var ferđin í senn ánćgjuleg ađ mestu og róleg, enda Stokkhólmur mikill svefnbćr eins og áđur hefir komiđ fram og ţví tilvaliđ ađ dvelja ţar ţegar á helst ekki ađ gera neitt, ja nema sinna rannsóknum.
Svíar eru enn vangefnir, ţađ hefir lítiđ breyst:
Í ţetta skiptiđ fann ég ekki einn einasta apa. Eftir síđustu ferđ hafđi Númi stungiđ upp á ađ ég fćri á Skansinn. Ég sagđi honum bara ađ stinga ţessum Skansi upp í svansinn á sér. Alltaf jafn hortugur, sá lúsablesi.
Ţađ var sumsé lítiđ sem kom á óvart í ţessari ferđ. Tel ég nú ađ rannsóknum mínum sé ađ mestu lokiđ og önnur ferđ ţví ekki nauđsynleg, allavega nćstu árin. Viđ tekur nú úrvinnsla gagna og ađ lokum mat á tilvistarrétti landsins. Ég er ekki bjartsýnn.