Ég bauđ félögum mínum á ritstjórn til stórafmćlisfagnađar á hvítasunnudag. Ţar var auk hennar samankominn dágóđur fjöldi fólks héđan og ţađan úr samfélaginu.
Ţađ var gleđilegt ađ sjá bankastjóra blanda geđi viđ verkamenn, ţingmenn skeggrćđa viđ kennara og sendiherra hinna ýmsu ríkja heims rabba viđ blávenjulegt almúgafólk.

Félagar mínir á ritstjórn fćrđu mér stórglćsilega gjöf - brjóstmynd af mér sjálfum úr gegnheilu kóbalti en á marmarafćti. Hafi ţeir ţökk fyrir.
Heldur kárnađi ţó gamaniđ ţegar ţeir félagar mínir hófu upp raust sína og sungu ţekkt revíulög međ tilheyrandi geiflum og glennuhćtti. Steininn tók ţó úr ţegar Pemis, sem orđinn var gerdrukkinn, flutti gjörninginn "Hýđing Nostradamusar", eftir sjálfan sig, og ljómađi eins og sól í heiđi eftir ađ hafa gengiđ gersamlega framaf öđrum samkvćmisgestum. Einnig gjammađi Myglar ítrekađ frammí rćđu frú Vigdísar, sem reyndar kom ekki ađ sök ţar sum hún var orđin allţvoglumćlt ţegar hér var komiđ sögu.

Veislan leystist ađ lokum upp í fádćma drykkjulćti og dólgshegđan - eins og endranćr.