Ég brá mér á öldurhús á Hverfisgötu á föstudagskvöld, sem er í sjálfu sér ekki í frásögur fćrandi. Ég var ekki fyrr kominn inn um dyrnar en ađ mér gengur bandarísk stúlka, alldrukkin. Dađrađi hún viđ mig af festu og var ljóst hvert hugur hennar stefndi. Ţrátt fyrir annálađar vinsćldir mínar međal kvenna er ég vandlátur mjög og ţví sá ég mér ekki annađ fćrt en ađ hafna bođi stúlku ţessarar um ađ koma međ sér "heim á hótel".
Ég er ţó kurteis mađur og spurđi hana hverra manna hún vćri og skildist mér á henni ađ fađir hennar hafi eitt sinn veriđ forstjóri. Forstjóri hvers náđi ég hins vegar ekki, enda stúlkan ölvuđ mjög og ţvoglumćlt.
Ég velti ţví hins vegar fyrir mér eftir á hvurs konar fađir ţađ vćri sem leyfđi ungri dóttur sinni ađ ferđast eftirlitslausa milli landa til ađ drekka sig ofurölvi og dađra viđ karlmenn. Heimur versnandi fer...