Mikiđ óskaplega var ţátturinn Silfur Egils skemmtilegur í gćr. Ég opnađi fyrir sjónvarpiđ ţar sem ég hélt ađ sýna ćtti heimildamynd um leitina ađ silfri Egils í Mosfellsdal. Ég var viđ ţađ ađ loka fyrir ţegar Hannes H. Gissurarson hóf upp raust sína og ég sat sem dolfallinn viđtaliđ á enda.

Hannes var međ einhverja rosalegustu skeifu á vörum sér (varaskeifu?), sem ég hefi á ćvi minni séđ. Hann var í framan eins og Fannar minn litli ţegar hann mátti ekki fá ís, eđa fyrrverandi tengdamóđir mín ţegar hún fann af mér pípulykt.
Ég viđurkenni ađ ég fann nokkuđ til međ vćluskjóđunni Gunnari Smára sem sat undir lúalegum árásum Hannesar og Páls Vilhjálmssonar, Palla, sem mun vera sprenglćrđur blađamađur frá útlöndum - fyrir utan ađ vera hćgrisinnađasti vinstrimađur sem tjáđ hefur sig í íslenskum fjölmiđlum í háa herrans tíđ. Sérstaklega var skemmtileg ţögnin sem sló á mannskapinn ţegar Gunnar Smári spurđi Palla hvort hann hefđi einhverntímann unniđ sem blađamađur.

Hápunktur viđtalsins var hinsvegar ţegar Hannes ţrábađ Egil ađ ćpa ekki upp í eyrađ á sér og Egill ćpti á móti ađ HANN vćri stjórnandi ţáttarins en ekki Hannes.

Spjalliđ leystist síđan upp í tóma vitleysu og fór gersamlega úr böndunum ţar sem allir viđmćlendur Egils voru orđnir klökkir af ćsingi og sárindum og skeifa Hannesar var orđin eins og regnbogi á lygnu vorkvöldi.

Mér er reyndar til efs ađ Hannes Hólmsteinn mćti framar í ţáttinn - vel af sér vikiđ Egill Helgason!